سرویس ورزشی-
وزیر ورزش برخلاف رویه مرسوم و رفتار معمول اخلاف خویش، به مناسبت برگزاری المپیک، به «ریو» نرفت تا با این حرکت نمادین خود عنوان کند که «مسافرت خارجی نرفتن» یکی از اصول و شیوه‌های کاری اوست و به دیگران، به ویژه مسئولانی که برای مسافرت خارجی رفتن سر و دست می‌شکنند و از سر و کول یکدیگر بالا می‌روند، در اتاق مسئولان فرادست، پاسپورت به دست رژه می‌روند و برای اینکه خودشان بروند و دیگران نروند از «زیراب زدن» دوستان خود ابایی ندارند، و بالاخره به کسانی که اصلا فلسفه بودنشان در کنار ورزش و وجودشان به صندلی‌های ریاست ورزش، نه خدمت به ورزش بلکه استفاده از مواهب آن، به ویژه همین سفر خارجی رفتن است، پیام دهد که چنین شیوه‌ای را نمی‌پسندد و نسبت به مدیرانی که به این شیوه اصرار دارند، نظر مثبت و خوشی ندارد. ما تا اینجای کار با رفتار و شیوه انتخاب شده توسط وزیر محترم ورزش موافق هستیم و اعمال آن را هم لازم و بلکه ضروری می‌دانیم. ما به یاد داریم که یکی از اسلاف ایشان، فقط از قبل از المپیک لندن تا شروع المپیک، 7 بار به کشور انگلستان و شهر لندن مسافرت کرد، بماند که حدود 20 سفر خارجی دیگر طی دو سال ریاستش بر ورزش، رفت، در حالی که ایشان همواره این ادعا را داشت و این نظر را ابراز می‌کرد که: «.... البته بنده ورزشی نیستم...»؟! اما طبق آنچه از ایشان سر زد باید بگوییم، «مسافرت‌های ورزشی را دوست می‌داشت»!!
از آن طرف بام هم نیفتم!
ضمن اینکه همان‌طور که بالاتر اشاره شد مسئله «مسافرت» و شکل افراطی و اسراف‌گونه و در واقع بی‌فایده و غیرضروری آن یکی از دردهای ورزش ما بود که در سال‌های اخیر به اوج خود رسیده است که شرح آن مثنوی هفتاد من کاغذ می‌شود، با این وضع و اوصاف این رفتار و نحوه برخورد وزیر ورزش با موضوع «مسافرت خارجی» امری کاملا لازم و ضروری است، هرچند که با این همه، هنوز بعضی‌ها خودشان را به ندیدن و نشنیدن و نفهمیدن این رفتار وزیر ورزش و پیام ناشی از آن می‌زنند و طبق معمول دنبال کار خودشان، مسافرت و خوشگذرانی و آوردن سر و سوغات برای خویشان و همسایگان و دوستان! هستند.
از این بحث آنچه باقی می‌ماند این است که مسافرت داخلی یا خارجی، اگر لازم باشد، ضرورت و به نفع ورزش و منافع ملی باشد، نه یک کار دلبخواه، بلکه یک «تکلیف» است. بنابراین به گمان ما آنجایی که لازم است و وزیر محترم - یا هر کس دیگر- احساس تکلیف می‌کنند و براساس وظیفه باید مسافرت برود و در میدانی، کنگره‌ای، جلسه‌ای و... حضور پیدا کند، باید ضمن اینکه راه‌های مسافرت‌های غیرضروری و توریستی گروهی آویزان در ورزش را می‌بندد، به وظیفه خود عمل و تکلیف خود را ادا نماید. خلاصه باید مراقب بود در این باره (مسافرت) هم مسیر تعادل را بپیمائیم و از افراط و تفریط پرهیز کنیم و به قول دوستی «از آن طرف بام نیفتیم.»!