احمد بابایی

«اذا رایتم الربیع فاکثروا ذکر النشور»
***
«عید» در تعریف اهل مکتب وحی، اراده به «عود» است: «عود به فطرت» این برگشت تفاوتی دقیق با رجعت الی‌الله دارد و آن تفاوت، فرصت ادامه بندگی است. در رجعت الی‌الله، کار بشر تمام است وهرچه کشته است برداشت خواهدکرد. اما در «عود» هنوز «فرصت اصلاح» هست... قدر عید را کسی درک خواهد کرد که به رجعت الی‌الله معتقد باشد: «انالله و انا الیه راجعون» عید و شادی بدون درک حقیقت مرگ، غفلت‌زاست درحالی که ما نیازمند ذکر نشوریم. آن‌سان که مفسر قرن ما علیه‌الرحمه می‌فرمودند: «ما باید بدانیم که در مقابل خود، ابدیت را خواهیم داشت...» اهل مکتب وحی، جز در مقابل ابدیت، هیچ کجا اهل خوف و حزن نیستند و به همین دلیل وقتی با چشم فطرت به «عید» می‌نگرند، آنچه می‌بینند «فرصت اصلاح» است.
***
«آنگاه که بهاران را می‌بینید، مرگ و قیامت را بسیار یاد کنید.»
***
همه مخلوقات، به فطرت الهی، «ولایت» را می‌شناسند. ولایت‌الله، مرگ را نه پوسیدن، بلکه از پوست به درآمدن می‌داند و امر به مرگ اختیاری می‌کند! «موتوا قبل ان تموتوا...!» هرکه گام در صراط مستقیم ولایت نهاد، اشتیاقش به مرگ چون انس مشتاقانه نوزادان به سینه مادران خواهد شد و هرکه با چشم ولی‌الله به مرگ بنگرد، مرگ را مثالی از گردن‌بندی زیبا به گردن زیبارویان خواهد دید...
***
تاکنون اندیشیده‌ایم که چرا خواندن دعای ندبه در صبح عیدها استحباب دارد!؟ به تعبیری یعنی «عید»، آنگاه شادی بخش است که در فراق ولی خدا زاری و «ندبه» کنیم...! عصر ما، آنگونه که شاهدیم عصر خسران انسان‌هاست. نیاز جوامع (چه غربی و چه شرقی) به ولایت، امری فطری است و هیچ خسرانی شدیدتر از آن نیست که پرده غفلت‌ها، چشم‌ها را از رویت خورشید بقیه‌اللهی محروم کرده است. «عزیز علی ان اری الخلق ولاتری» انقلاب اسلامی ما به کرامت صاحب‌العصر و نایب حقیقی او امام خمینی (رحمه‌الله‌علیه) و به برکت خون مقدس شهدا، غفلت‌های سکولاریستی عصر را به چالش کشاند.
خشم «مقدس» فرزندان انقلابی امام ‌خمینی(رحمه‌الله‌علیه) ناشی از این حقیقت بزرگ الهی بوده است که باور کرده‌اند «عالم، محضر خداست...!» سکولارهای خسران زده، بیش از هر چیزی از «مقدسات» سیلی خورده و بیش از هر چیزی از «مقدسات» می‌هراسند و بی‌سبب نیست که تمام علم و تجربه خویش را خرج «قداست‌زدایی» می‌کنند. گره زدن «مقدسات» به موهومات و خرافات و ایجاد زمینه‌های بی‌ایمانی در جامعه و عرفی‌زدگی و عرفی‌گرایی و قداست شکنی از دین و شعائر دینی و تهمت خرافه بستن به اعتقادات پاک مذهبی (آن هم با نام دین و علم!) و اقدام به افساد به جای اصلاح و نفی اصالت «ایمان به غیب» به دلیل توهمات تجربه‌گرایانه‌ شیطانی، از نشانه‌هایی است که در انسان‌های خسران‌زده قشری، متوهم و بی‌اعتقاد شاهدیم. تقابل با «مقدسات» و به سخره گرفتن «قداست»ها و شکستن حرمت شعائر الهی و بی‌ارزش دانستن و تمسخر اعتقادات مردم، رسم ناجوانمردانه‌ای است که اصول اولیه «سبک زندگی» جاهلان و منافقان است... امروز، امام خامنه‌ای عزیز، عصاره همه فضائل و نماد همه حکمت‌هایی است که انسان خسران زده، قرن‌هاست درپی‌اش بی‌قرار بوده است.
***
تعریف «عید» در عصر ما به تعریف اهل مکتب وحی نزدیک شده است: «عود به فطرت». همان‌گونه که گفتیم همه مخلوقات به فطرت الهی، ولایت را می‌شناسند، عود به فطرت را به این معنای مقدس می‌گیرند که به حکم وجدان و نفس لوامه، هرکس باید با وظیفه خویش در عصر غیبت، مواجه گردد! یاری ولایت، شادی‌ بخش‌ترین مفهوم هستی است. عید آنگاه شادی بخش خواهد بود که انسان، نزد ولی خدا اهل عصیان نباشد... عصیان و عید، مانعه الجمعند.
***
وقتی سنگ بنای انقلاب اسلامی را «عود به فطرت» بدانیم، ناچاریم عصر خسران را به عصر ظهور بدل کنیم. «عید نوروز» در این مکتب نماد نزدیک شدن به ظهور است. عید نوروز، یعنی به «سال تقویمی» یک سال به شکوه دوران مهدویت نزدیک شده‌ایم و ناچاریم در هر عید نوروزی به این سؤال فکر کنیم: آیا به وظیفه خود در عصر غیبت عمل کرده‌ایم؟ آیا در یک سال گذشته «ولی» خود و نایب امام را آن‌گونه که شایسته است یاری کرده‌ایم؟ آیا رضایت رهبر حکیم انقلاب را نسبت به فکر و قول و عمل خویش جلب کرده‌ایم؟...
آنانکه در یاری رهبری زمان‌شناس، دچار قصور و تقصیرند، نه می‌توانند لاف دینداری بزنند و نه مجازند که ادعای وطن‌دوستی داشته باشند. امروز، شرافت دینی و عظمت ملی ما مرهون دل سپردن به ولایت فقیه است. ولایت فقیه، حکیمانه‌ترین راه و نزدیک‌ترین مسیر «عدالت و آزادی» است. هر که رهبر الهی زمان خود را در معرکه‌ها نشناسد و یا او را به شیطنت و فتنه، تنها و غریب بخواهد، باید پاسخگوی قهر و عذاب الهی و خشم ملت باشد. عید، روزی را گویند که انسان، با صدق، به وظیفه خویش در مقابل «ولی‌خدا» عارف و عامل باشد...
***
شهدا که متوطن در ندبه‌اند و ولی‌شناسان عصر عود به فطرتند، در قهقهه مستانه و در شادی وصولشان، راه ولایتمداری را باز کردند و مدعیان را برای همیشه تاریخ، رسوا کردند. شهدا، مهر تأیید همیشگی این ملت شریف بر صراط ‌المستقیم ولایتند. نوروز، برای ملت بزرگ ایران، به برکت ولایت، برای همیشه، «عید شهیدان» است. یادشان گرامی و راهشان پر رهرو باد...