فرهنگ مقاومت

 آن‌ها که چند سال پیش جوان بودند بنیه‌ای داشتند و غیرتشان بر نمی‌داشت که فریاد هل من ناصر ینصرنی حضرت روح الله بی پاسخ بماند و رفتند دست و پا چشم و سلامتیشان را پای اعتقادشان گذاشتند، حالا بعضی هاشان مو سپید کرده‌اند و قدشان خمیده است. نه، نه اینکه سن و سالی داشته باشند، به قول قدیمی‌ها هنوز اول چل چلیشان است. اما چه می‌شود کرد. گاز خردل و گلوله و ترکش خمپاره و موج انفجار، سن و سال نمی‌شناسد. کم کمک می‌خراشد و پیش می‌رود. آدم است دیگر، پوست و گوشت و استخوان. 30 سال که بنشینی روی ویلچر و قدت راست نشود، جهاز هاضمه ات فرو می‌پاشد. یا اگر گازهای سمی شیمیایی را استنشاق کرده باشی سیستم تنفسی‌ات به هم می‌ریزد و دم و باز دمت یکی در میان می‌شود. جوان‌های دهه شصت که بعد از عملیات، به ضرب تیر و ترکشی بسته ی تخت‌های بیمارستان می‌شدند و حسرت رفقای رفته اشان را می‌خوردند، حالا هر چند روزی نیست که سایه‌ای از پروازشان روی بام شهری و محله‌ای ننشیند. سالی که گذشت حدود 90 نفراز جانبازان 70 درصد جنگ تحمیلی به دوستان شهیدشان پیوستند.  روز سه‌شنبه20اسفند ماه و در آخرین روزهای سال که مصادف شده با ایام شهادت اولین مجروح دفاع از ولایت حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها، جانبازان مثل همان وقت‌ها که بعد از عملیات می‌آمدند و مراسم تشییع رفقای شهیدشان را گرم می‌کردند. این بار برای این جانبازان شهید هم یادواره‌ای برگزار کردند.