سیما شاین در نشریه «نشنال اینترست» نوشت: سالگرد امضای توافقنامه هسته‌ای، روزی معمولی در تقویم است زیرا کسی تصور نمی‌کند ایران قبل از بهره‌مندی از امتیازات قابل ملاحظه‌ای که به واسطه این توافقنامه به این کشور تعلق گرفته است، از آن تخطی کند.
وی می‌افزاید: مسئله کلیدی پیش روی تصمیم‌گیرندگان غربی و دولت آمریکا این است که چگونه باید از فرصت چند ساله‌ای که به واسطه این توافقنامه به دست آوردند برای ایجاد تغییری اساسی در سیاست ایران- در سطح منطقه، حمایتش از تروریسم و برخوردش با شهروندان- و بازگرداندن این کشور به جایگاه مورد نظر غرب استفاده کنند.
نویسنده با یادآوری اینکه نجات و حفاظت از انقلاب، هدف اصلی حکومت ایران است، افزود: برحسب تصادف، در این مورد، حکومت این کشور فرقی با سایر حکومت‌ها ندارد. از این رو، پس از فشار اقتصادی ناشی از تحریم‌ها و نگرانی از تشدید آنها، رهبر عالی ایران با آغاز مذاکرات در عمان موافقت کرد.
از این مسئله می‌توان به نتایج مهمی رسید؛ اینکه تصمیم نهایی با رهبر عالی است و مهم‌تر  آنکه، او فردی منطقی و عقلانی و بر مبنای هزینه- فایده حرکت می‌کند.
شاین افزود، پس از اجرای توافقنامه هسته‌ای و لغو تحریم‌ها، اختلاف سیاسی میان گروه‌های اصلی قدرت در ایران، بر مسایلی مانند تداوم انقلاب متمرکز شده است.
جناح «حسن روحانی» در تلاش است تا به مردم ثابت کند وعده انتخاباتی او مبنی بر ادامه چرخیدن سانتریفیوژها و لغو تحریم‌ها همچنان محفوظ است. جناح مقابل از گشوده شدن درهای اقتصاد کشور به روی غرب نگران و بر این باور است که این کار موجب رخنه غرب و به مخاطره انداختن کشور در بلند مدت خواهد شد.
وی ادامه می‌دهد: می‌توان گفت که جناح روحانی مایل است مدل درهای بازچین را ارایه کند و طیف مقابل آن، با استناد به الگوی «میخائیل گورباچف» در اتحاد جماهیر شوروی می‌گوید، گلاسنوست و پروسترویکا بود که موجب سقوط شوروی سابق شد.