علی صوفی در مصاحبه با روزنامه آرمان ضمن  از دست رفته توصیف کردن ائتلاف امید و با اشاره به اعتراض‌های موجود گفت: از کوزه همان برون تراود که در اوست! بیش از این از لیستی که ما در شورای عالی سیاستگذاری اصلاح‌طلبان بستیم، انتظاری نیست. این هم نه بدان جهت است که ما در شرایط برابر از هویت خود عبور کردیم و تساهل و تسامح در پیش گرفتیم... ما از استراتژی ایجابی تشکیل مجلس اصلاح‌طلبی صرفنظر کردیم و به استراتژی نفی مجلس تندرو رو آوردیم. انتخابات از حالت رقابتی خارج و به مبارزه تبدیل شد.
وی ادامه می‌دهد: دقت کنید در این ائتلاف، تضمین‌های جریانی و سیاسی وجود نداشت... در حال حاضر ناراحتی اصلاح‌طلبان از چند مورد است. اول این که چرا کسانی که میثاق‌نامه را امضا کردند به آن وفادار نماندند. دوم، کسانی که در لیست امید قرار گرفتند و میثاق‌نامه امضا نکردند، به هر حال باید گرایش و تعهدی به این لیست، به عنوان کسانی که در این لیست و برآمده از این ائتلاف هستند، نشان می‌دادند. سوم، حزب اعتدال و توسعه به عنوان طرف اعتدالی و حامی دولت در این ائتلاف، باید بیشتر پای این ائتلاف می‌ایستاد. ورود وزرای دولت به نفع جریان نامزد جریان مقابل هم مایه گلایه‌مندی شد. گلایه اصلاح‌طلبان تا حد زیادی به افراد مربوط نیست. مربوط به جریانی است که در سال 92، اصلاح‌طلبان خود را پشت او قرار دادند و رأی این جریان، عقبه اصلاح‌طلبی داشت. مربوط به جریانی است که با ما در این انتخابات ائتلاف کرد و هر پیشنهادی دادند، ما پذیرفتیم. اما بعد از انتخابات دیدیم که از آن عدول کردند. نه تنها عدول کردند و در ظاهر، ساز بی‌طرفی کوک کردند بلکه عملاً دیدیم که بی‌طرف هم نبودند. بیشترین گلایه‌ها از این باب است.
صوفی می‌گوید: بعد از اتمام انتخابات و در بازه زمانی که تا افتتاح مجلس وجود داشت، احساس شد که آنها ساز دیگری می‌زنند و به ویژه فعالیت دولت برای پیروزی آقای لاریجانی به صورت آشکار و پنهان، ادامه داشت. به نحوی که یکی از نمایندگان ادعا کرده که شش وزیر با او تماس گرفتند و وعده‌هایی به او دادند تا به آقای لاریجانی رأی دهد! برخی دیگر از وزرا، مواضع آشکارتری داشتند.
می‌توانید به نام‌های این وزرا اشاره کنید؟
خیر، اجازه دهید از این حد فراتر نروم. البته وزیری که موضع کاملاً آشکاری داشت، آقای محمود واعظی بود که آشکارا هم از آقای لاریجانی حمایت کرد. سه وزیر دیگر در جلسه‌ای که با رئیس دولت اصلاحات داشتیم، حضور داشتند و از آقای لاریجانی اعلام حمایت کردند و از رئیس دولت اصلاحات هم خواستند که ایشان از آقای لاریجانی اعلام حمایت کند. رئیس دولت اصلاحات با این استدلال نپذیرفتند. کاندیدای ما هم از ابتدای امر آقای دکتر عارف بودند.
صوفی با بیان اینکه آیا ائتلاف تا در مجلس بود یا بعد از آن، می‌گوید: آقای دکتر نوبخت موضع رسمی و رسانه‌ای اتخاذ کرد و گفت که ما پایبند به ائتلاف امید و فراکسیون امید هستیم. اما چند روز بعد برخی دیگر موضع بی‌طرفی اعلام کردند. آن هم در روز چهارشنبه قبل از افتتاح مجلس.
اما این بی‌طرفی زمانی اتخاذ شد که وزرا با وعده و وعید، کار خود را انجام داده بودند و یارگیری‌ها در فاصله دهم اردیبهشت تا هشتم خرداد انجام شده بود.
وی درباره علت عدم مذاکره عارف با لاریجانی می‌گوید: اساساً این مذاکرات شکل نگرفت! چرا که آقای لاریجانی گفت اگر قصد صحبت دارید، منهای ریاست مجلس مذاکره می‌کنیم و اعلام کرد که روی موضوع ریاست مجلس، مذاکره نمی‌کند.
یعنی تا این حد مطمئن بودند که پیروز می‌شوند؟
هم مطمئن بودند و هم اینکه موضع داشتند. حاضر نبود که بنشیند با آقای عارف سر موضوع ریاست صحبت کند. در جریان رأی‌گیری هم 35 نفر از کسانی که از حزب نزدیک دولت به لیست امید معرفی شده بودند، همان زمان از فراکسیون امید جدا شدند و با موضع مشخصی که وزرا گرفتند، آنها به این نتیجه رسیدند که به آقای لاریجانی رأی دهند.
وی ادامه می‌دهد: برخی از اصلاح‌طلبان می‌گویند ما دیگر از هویت خود عبور نخواهیم کرد!
حتی شاید برخی از نمایندگان فعلی آمادگی لازم را برای این پیروزی نداشتند. چنین نمایندگانی در بدو ورود، در معرض وعده و  وعیدهای رئیس مجلس و وزرا و چهره‌های شاخص قرار گرفتند. طبیعی است که این وضعیت تعادل افراد را بر هم می‌زند. آنها هم آینده‌نگری می‌کنند که آینده سیاسی‌شان در کجا و در گرو چیست! فراکسیون امید چنین فراکسیونی است. به تعبیر بعضی دوستان، فراکسیونی ژله‌ای است. پس فراکسیون امید از همان ابتدا قدرت کافی را نداشت.