سفیان ثوری از عالمان زهدفروش و ظاهرسازی بود که علاوه بر مردم عادی، امام صادق(ع) را نیز از مظاهر دنیوی منع می‌کرد. او زمانی مشاهده کرد که امام لباس نو و مناسبی پوشیده است، به حضرت گفت: تو نباید خود را به زیورهای دنیا آلوده سازی! برای تو زهد و تقوا و دوری از دنیا و مظاهر آن شایسته است. امام صادق(ع) با پاسخهای منطقی خویش وی را به اشتباهات خود واقف ساخت و از تفکرات صوفی‌مآبانه و انحرافی وی به شدت انتقاد کرد و فرمود: می‌خواهم به تو سخنی بگویم، خوب توجه کن! سخن من برای دنیا و آخرتت مفید خواهد بود. ای سفیان! رسول گرامی اسلام در زمانی زندگی می‌کرد که عموم مردم از نظر اقتصادی در مضیقه بودند و پیامبر خود را، با آنان در زندگی ساده و فقیرانه هماهنگ می‌کرد. اما اگر روزگاری وضع معیشتی مرم بهتر شد، اهل ایمان و نیکان و خوبان روزگار به بهره‌گیری از آن (نعمت‌ها) سزاوارترند،‌نه انسان‌های فاجر، منافق و کافر. ای ثوری! به خدا سوگند! در عین حالی که وضع معیشتی خوبی دارم و از نعمت‌ها و موهبت‌های خداوند متعال کمال بهره‌ را می‌برم، اما از روزی که خود را شناخته‌ام شب و روزی بر من نمی‌گذرد مگر آنکه حقوق مالی خود را بر طبق فرمان خداوند متعال که بر من واجب کرده است ادا می‌کنم و به مصرف مناسبش می‌رسانم....»(1)
ـــــــــــــــــــــــــــــ
1- الکافی، ج 5، کتاب المعیشه، ح 1