روحانی شهید «داوود صادقی نفت‌چالی»، فرزند مرحوم شیخ داود، در دهم مرداد 1348، در کوهستان بهشهر قدم به عرصه وجود نهاد. یک سال بیشتر از تولد او می‌گذشت که پدرش را از دست داد. از آن پس داوود، برادر و دو خواهرش تحت سرپرستی و تکفل عموی بزرگوارش، حجت‌الاسلام والمسلمین شیخ منصور (محمود) صادقی قرار گرفتند. او پس از آموختن قرآن کریم و گذراندن دوره ابتدایی، به تدبیر عمویش رهسپار حوزه علمیه «سعادتیه» ساری گردید و چندین سال در آنجا به تحصیل علوم اسلامی پرداخت. در اوج حماسه مردمی و شور و شوق جوانان متعهد این مرز و بوم برای حضور در دفاع مقدس، دعوت امام خود را لبیک گفته و در نیمه دوم سال 1364 عازم جبهه‌های نبرد حق علیه باطل شد. پس از ماه‌ها جهاد و رشادت، در فروردین 1365، بر اثر حمله هوایی رژیم عراق در منطقه فاو، شیمیایی شد. او برای معالجه و درمان به بیمارستان «ولینگتون» لندن اعزام شد و بیش از یک ماه در آنجا تحت معالجه قرار گرفت. پس از مراجعت از لندن، هنوز از زخم‌های ناشی از تاول‌های پوستی، ناراحتی‌های چشمی، تنفسی و عفونت ریوی رنج می‌برد و ماه‌ها در بیمارستان‌های ساسان و لبافی‌نژاد تهران بستری بود. برای ادامه تحصیل به حوزه علمیه امام خمینی-رحمت‌الله‌علیه- گرگان رفت و مدت چهار سال در آنجا مشغول تحصیل بود. اواخر سال 1369 راهی حوزه علمیه قم شد و در مرکز علوم اسلامی جانبازان قم به ادامه تحصیل پرداخت. پس از پنج سال اقامت در قم، بر اثر وخامت وضعیت ناشی از عوارض شیمیایی و تشخیص پزشکان، قم را ترک و به شهرستان قائم‌شهر مراجعت کرد. از تابستان 1374 تا زمان شهادت، بارها در بیمارستان‌های ساسان تهران و امام خمینی(ره) ساری بستری گردید. با شدت گرفتن این عوارض در خرداد 1376، مجدداً در بیمارستان ساسان تهران بستری شد و پس از دو ماه تحمل رنج و بیماری، در نیمه شب سه‌شنبه 76/5/28، دعوت حق را لبیک گفته و در اوج غربت و مظلومیت، به درجه رفیع شهادت نایل گردید.