حسینعلی امیری که به تازگی با حکم روحانی از وزارت کشور به معاونت پارلمانی ریاست جمهوری منتقل شده در اظهاراتی عجیب گفته است: رئیس جمهور و وزرا باید در فضای آرام کار کنند و از جهت مجلس نباید برای آنان دغدغه ایجاد شود. سؤالات بی‌جا و بی‌مورد نمایندگان نباید موجب سلب آرامش آنان شود؛ چرا که وقت و انرژی آنان صرف مسائل غیر از کار می‌شود. فقط صدای دولت و رئیس جمهور باید در مجلس شنیده شود و معاونت مجلس نهاد ریاست جمهوری باید مانع از چند صدایی معاونت‌های پارلمانی دستگاه‌های اجرایی شود.
این سخنان در حالی است که پیش از انتخابات، برخی زمزمه‌ها درباره تشکیل فراکسیون دولتی در مجلس از میان وکیل‌الدوله‌ها شنیده می‌شد. به نظر می‌رسد برخی اعضای فهرست ائتلافی موسوم به امید از همین الگو پیروی می‌کنند که در ماجرای بررسی نامزدهای ریاست دیوان محاسبات مجلس (در کمیسیون برنامه و بودجه)، از میان همه نامزدها و افراد کارآمدی نظیر الیاس نادران و...، رئیس مرکز دولتی آمار را نامزد ریاست این دیوان کردند!
از جناب معاون پارلمانی رئیس جمهور باید پرسید اگر قرار باشد فقط صدای دولت و رئیس‌جمهور از مجلس شنیده شود در این صورت چه نیازی به مجلس است؟ اگر زمانی لویی شانزدهم در فرانسه می‌گفت دولت یعنی من، ظاهراً بعضی‌ها بدشان نمی‌آید دولت و مجلس یعنی من! خب در این صورت قانون و تفکیک قوا را تعطیل کنید!
نکته دیگر اینکه با وجود همین نظارت نیم بند مجلس، کلی تخلف از عملکرد دولت پدیدار شده که موضوع حقوق و پاداش‌های نامشروع نجومی تنها نوک کوه یخ این تخلفات است؛ حال اگر قرار باشد دهان مجلس را هم ببندید و صدای مطالبه و نقد و مؤاخذه و استیضاح نمایندگان را ببندید که در این صورت متخلفان،‌ دولت را به قهقرای مطلق می‌کشانند یا به فروش و معامله می‌گذارند (مانند کاری که دولت اصلاحات و وزارت نفت وقت، مقارن با مجلس ششم در قرارداد کرسنت و خسارت حداقل 14/5 میلیارد دلاری آن کرد).
اشتیاق خاموش کردن صدای نمایندگان در خانه ملت در حالی است که گویا برخی دولتمردان علاقه‌ای به شنیدن صدای مردم هم ندارند، چنان که در سفر اخیر کرمانشاه مشاهده شد و مردمی که به حقوق‌های نجومی و عملی نشدن وعده‌های ایجاد رونق اقتصادی و رفع رکود و بیکاری معترض بودند، متهم شدند که شعر و شعار بی‌فایده می‌دهند و گوش نمی‌کنند!
باید دید رئیس مجلس و نمایندگان آن چگونه از حیثیت مجلس و صاحبان اصلی آن (مردم) دفاع می‌کنند.