در سالگرد اعلام توافق برجام در وین، طیف مذکور- از رئیس‌جمهور گرفته تا آقایان عراقچی و بعیدی‌نژاد در وزارت خارجه- با ادبیات مشابه تلاش کردند از برجام توقع‌زدایی اقتصادی کنند؛ چنان‌که بعیدی‌نژاد با صراحت گفت «به برجام نگاه اقتصادی نداشته باشید چرا که تفاهم اقتصادی نیست.» این رویکرد تقلیل‌گرایانه در حالی است که طیف یاد شده 3-4 سال پیش برعکس حالا، به انتظارات موهوم درباره مذاکره و توافق با آمریکا در حد معجزه اقتصادی و رونق اشتغال و تولید و حتی بهبود وضعیت آب خوردن و هوا و ریزگردها و... دامن می‌زدند و نظام را به لحاظ روانی برای توافق سریع‌تر به هر قیمت و اجرای توافق به هر قیمت که شده- ولو نامتوازن و ناهمزمان- تحت فشار قرار داده بودند. برخی از محافل رسانه‌ای و سیاسی بی‌انصاف و بی‌صداقت چند سال پیش چنین القا می‌کردند که گره‌‌های اقتصادی به خاطر درگیری با آمریکاست و توافق با شیطان بزرگ هم امکان‌پذیر و هم معجزه‌آساست اما نظام به خاطر ماجراجویی نمی‌خواهد اختلاف را برطرف کند. این در حالی است که پس از برجام معلوم شد آمریکا در نهایت خباثت و بدعهدی است و تحریم‌ها را یا اصلا لغو نمی‌کند و یا در صورت تظاهر به لغو، برجام را دور زده و مجددا آنها را تجدید می‌کند و حتی طرف‌های همکاری با ایران را تهدید به مجازات می‌نماید.
در این میان باید از جریان انتظار‌آفرین دیروز که امروز برای توقع‌زدایی بسیج شده‌اند پرسید اگر قرار بوده تحریم‌های اصلی لغو نشود و توقع دستاورد اقتصادی از برجام نداشته‌ایم، پس چرا انبوهی از امتیازات هسته‌ای را به غرب دادیم؟ آیا ملت ما بدهکار آمریکا و غرب بودند و طیف ترویج‌کننده خوش‌خیالی خواستند ملت ما مدیون غرب نمانند؟!
یادآور می‌شود رهبر فرزانه انقلاب 14 خرداد 1392 ضمن سخنانی در حرم مطهر امام خمینی(ره) در سخنانی که نوعی پیش‌بینی امروز بود، خطاب به نامزدهای انتخابات فرمودند: «نامزدهای محترم در این برنامه‌های عمومی، خب زبان به نقد و انتقاد باز می‌کنند؛ این حق آنها است؛ می‌توانند از هر چیزی که مورد انتقاد آنها است، انتقاد کنند؛ منتها توجه کنند که انتقاد باید به معنی عزم و نیت برای پیمودن آینده پرتلاش و افتخارآمیز باشد، نه به معنای سیاه‌نمایی و منفی‌بافی و بی‌انصافی؛ به این نکته توجه کنند... نامزدها هم وعده‌های نشدنی ندهند. من به نامزدهای گوناگون عرض می‌کنم جوری حرف بزنید که اگر در خرداد سال آینده نوار امروز شما را جلوی خودتان گذاشتند یا پخش کردند، شرمنده نشوید؛ جوری وعده بدهید که اگر چنانچه آن وعده را بعدا به رخ  شما کشیدند، مجبور نباشید تقصیر را گردن این و آن بگذارید که نگذاشتند، نشد. کاری را که می‌توانید انجام دهید، وعده بدهید... آن کسانی که امروز با مردم حرف می‌زنند، آنچه که توانایی انجام آن را دارند و مردم به آن احتیاج دارند، آن را با مردم در میان بگذارند؛ قول بدهند با عقل و درایت عمل خواهند کرد؛ اگر برنامه‌ای در هر موردی از مسائل دارند، آن برنامه را برای مردم ارائه کنند؛ قول بدهند که با پشتکار و ثبات قدم در این میدان پیش خواهند رفت؛ قول بدهند که  از همه ظرفیت‌های قانون اساسی برای اجرای وظیفه بزرگ خودشان استفاده خواهند کرد؛ قول بدهند که به مدیریت اوضاع کشور خواهند پرداخت؛ قول بدهند که به مسئله اقتصاد- که امروز میدان چالش تحمیلی بر ملت ایران از سوی بیگانگان است- به خوبی خواهند پرداخت؛ قول بدهند حاشیه‌سازی نمی‌کنند؛ قول بدهند دست کسان و اطرافیان خود را باز نخواهند گذاشت؛ قول بدهند که به منافع بیگانگان، به بهانه‌های گوناگون، بیش از منافع ملت ایران اهمیت نخواهند داد. بعضی با این تحلیل غلط که به دشمنان امتیاز بدهیم تا عصبانیت آنها را نسبت به خودمان کم کنیم، عملا منافع آنها را بر منافع ملت ترجیح می‌دهند؛ این اشتباه است. عصبانیت آنها ناشی از این است که شما هستید، ناشی از این است که جمهوری اسلامی هست، ناشی از این است که امام در اذهان مردم و در برنامه‌های این کشور زنده است. عصبانیت دشمن را باید با اقتدار ملی علاج و جبران کرد.
آنچه اکنون مهم به نظر می‌رسد طرح یک سوال راهبردی است و آن اینکه انگیزه جریان توقع‌زدایی از برجام، صرفا نگرانی برای انتخابات 96 است یا بخش دیگری از توقع‌زدایان درصددند فاز جدیدی از پروژه القای ناچاری ملت ایران و ضرورت دخیل بستن به کدخدا با برجام‌های جدید (در حوزه مقاومت و موشک‌ها و...) را به مثابه ادامه عملیات نفوذ کلید بزنند؟