به گزارش ایسنا، علی‌اصغر سلطانیه در نشست تخصصی «بازخوانی مفهوم حقوق بشر و تروریسم در دو نگاه آمریکایی و اسلامی» گفت: پانزده سال نماینده ایران در سازمان ملل بودم و به این باور رسیده‌ام که منشور سازمان ملل با اهداف و منافع قدرت‌های جهان ولی با رنگ و لعاب حقوق بشری نوشته شده است.
وی تاکید کرد: در تدوین معاهده بین‌المللی قانون سازمان ملل همه حق وتو دارند و اگر کسی از حق وتوی خود استفاده نکند مدیون است. ما می‌توانیم در سازمان ملل عضویت داشته باشیم و حداقل جایی که مواضع آنها با ارزش‌های اسلام ناب محمدی در تضاد قرار گیرد، مخالفت خود را ابراز کنیم.
نماینده پیشین ایران در آژانس بین‌المللی انرژی اتمی با اشاره به کنفرانس «بازنگری در معاهده منع اشاعه سلاح‌های هسته‌ای (NPT)» در سال 1990 در ژنو، افزود: شوروی، آمریکا و انگلیس سه دارنده سلاح هسته‌ای بودند که مخالف یک پاراگراف از بیانیه پایانی کنفرانس در سال 90 بودند و این در حالی بود که 200 صفحه برای ارائه در کنفرانس آماده شده بود. رئیس جلسه پس از آنکه دید سه کشور به هیچ وجه از مواضع خود کوتاه نمی‌آیند، از نماینده غیرمتعهدها و سه کشور دارنده سلاح هسته‌ای خواست که در یک جلسه خصوصی مذاکره کنند. از سه قاره نمایندگانی برای مذاکره با سه کشور دارنده سلاح هسته‌ای انتخاب شدند که من نیز جزو آنان بودم. این مذاکرات هشت ساعته تا 4 صبح فردا ادامه داشت، همه بر سر نوشته رئیس جلسه توافق کردند به جز آمریکایی‌ها. با وجود توافق همه طرف‌ها مخالفت آمریکایی‌ها باعث شکست آن کنفرانس (NPT) شد.
سلطانیه بیان داشت: کنفرانس دیگری که در سال 1986 در وین برگزار شد نیز نمونه دیگری از حقوق بشر آمریکایی است، چرا که پس از واقعه چرنوبیل قرار شد در دو کنوانسیون در رابطه با حوادث هسته‌ای و کمک به کشورهای دارنده سلاح هسته‌ای تصمیماتی اتخاذ شود و دبیرکل تاکید کرد انتظار دارد که تصویب با اجماع همراه باشد ولی آمریکا و به تبعیت از آن شوروی اعلام کردند که باید در این زمینه مستثنی شوند چرا که در کنوانسیون ذکر شده بود برای کمک‌رسانی در صورت بروز حادثه کشورهای دارنده سلاح هسته‌ای باید تعداد، مشخصات و مکان سلاح‌های خود را به سازمان ارائه کنند، ولی این دو کشور با اعلام اینکه مسئله امنیتی است، درخواست مستثنی شدن را داشتند. این در حالی بود که آمریکا و شوروی مهم‌ترین دارندگان سلاح هسته‌ای و دلایل اصلی برگزاری این کنوانسیون بودند. در ابتدا من به همراه نمایندگان فرانسه، اسپانیا، هند، آرژانتین و ژاپن یک بیانیه نوشته و 15 کشور دیگر از آن حمایت کردند، ولی با پافشاری آمریکایی‌ها و رایزنی‌های انجام شده آنها با پایتخت‌های سایر کشورها، کم کم نمایندگان اعلام کردند که ضمن اعتراض نسبت به اقدام آمریکا و شوروی ولی به خاطر رسیدن به اجماع آنها هم برای آمریکا و شوروی استثنا قائل می‌شوند.
وی خاطرنشان کرد: با وجود تمام فشار حاکم ولی من به عنوان نماینده ایران زیر بار موافقت با مستثنی شدن آمریکا و شوروی نرفتم. جلسه بعد از روزها و هفته‌ها باز هم متوقف شد. رئیس کنفرانس که سفیر وقت هلند بود با خوشحالی به من گفت سرانجام واشنگتن کوتاه آمد و فردای آن روز نیز کرملین موضوع را قبول کرد. در نهایت جلسه‌ای تشکیل و «دامنه (تعداد، مشخصات و مکان سلاح‌های هسته‌ای) سلاح هسته‌ای» تصویب شد.
نماینده پیشین ایران در آژانس بین‌المللی انرژی اتمی به نمایندگان سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی به عنوان برگزارکننده این نشست توصیه کرد که به کار کمتر از 18 ساعت در روز قانع نباشند، چرا که وظیفه مهمی به عهده آنها گذاشته شده است و به عنوان نمایندگان فرهنگی ایران در خارج از کشور نباید به سخنرانی و یا حضور در مراسم‌ افطاری قناعت کنند، بلکه لازم است تا تک تک بندها و قطعنامه‌های شورای امنیت سازمان ملل را بخوانند، چرا که حرف‌های اصلی در این توافق‌ها و بندهاست. هر قطعنامه یا بیانیه‌ جدیدی که صادر می‌شود باید بدنه فرهنگی‌ و دیپلمات‌های کشورمان خود را ملزم به مطالعه آن بدانند.