عبداله ناصری به مجله مثلث گفت: بعضی وزرا شاید در ابتدا که سر کارآمدند سوابق بسیار خوبی داشتند اما به جهت رویکردهای خاص آنها به ویژه در حوزه‌های اقتصادی عملاً نتوانستند هیچ گشایشی را در فضای اقتصادی جز مهار تورم ایجاد کنند که در مقابل این مهار تورم نیز رکود در کشور تشدید شد.
امروز در سال پایانی ریاست جمهوری آقای روحانی قرار داریم و بیش از آن حد تصور اولیه، ناکارآمدی را به عنوان یک واقعیت برای دولت یازدهم باید پذیرفت و حتماً هم با توجه به اینکه سال آخر است باید دست به یک تحول جدی زد.
وی با بیان اینکه تغییر در حوزه‌های اقتصادی و اجتماعی در اولویت است می‌افزاید: درحوزه اقتصادی اگرچه ممکن است در یک سال باقی مانده خیلی آقای روحانی نتواند کار بزرگ و برجسته‌ای انجام دهد، اما چون انتظار تلمبار شده‌ای در بین گروه‌های مرجع و آحاد جامعه وجود دارد، نفس تغییر و تحول ضروری است. بخشی از وزارتخانه‌ها همچون صنعت، معدن و تجارت کارآمدی قابل قبولی نداشتند بنابراین حتماً این انتظار باید برآورده شود و قبل از پایان دوره اول ریاست جمهوری‌اش یک تغییر کابینه و در سطوح مدیریت عالی و میانی و استانی اتفاق بیفتد.
عضو مشترک حزب مشارکت و سازمان مجاهدین که پیش از این دولت را رحم اجاره‌ای اصلاح‌طلبان توصیف کرد، می‌افزاید: امروز دیگر همه کارشناسان اقتصادی یک بیان مشترک دارند که تیم آقای روحانی در حل معضل تورم موفق بود اما در رفع رکود بسیار ناموفق عمل کرد، همه معتقدند تبعات اجتماعی رکود بسیار مفصل و نگران‌کننده‌تر از تبعات اقتصادی تورم است.
ناصری در پاسخ این سؤال که «اگر این طور باشد که باید بیش از نصف کابینه از منظر شما تغییر کند؟» می‌گوید: این اتفاق مهمی نیست، یعنی شاید بعضی فکر کنند سال آخر دولت اگر نصف یا یک سوم کابینه تغییر کند اتفاق ناگواری می‌افتد، خیر این طور نیست چون خبر دارم بعضی از وزرا چون مشکلات‌شان زیاد است از خدا می‌خواهند و این آمادگی روحی را دارند که کار را رها کنند. فکر نکنیم اگر در نصف کابینه جابه‌جایی صورت گرفت یا تغییراتی انجام شد یا ثلث استانداران و نیمی از فرمانداران کشور تغییر کردند، اتفاق ناگواری می‌افتد و نشانه بی‌ثباتی دولت تلقی می‌شود.
ناصری گفت: یکی از اشتباهات شخص رئیس جمهور این بود که تمام دغدغه‌هایش به لحاظ افکار عمومی را در سه سال اول مسئولیت خود روی قضیه مذاکرات هسته‌ای و اجرایی شدن برجام متمرکز کرد و به سایر حوزه‌ها کم‌توجهی داشت یا لااقل نتوانست افکارسازی در سطح جامعه انجام دهد.