حضرت امام محمد باقر(ع) فرمود: ای سعد! قرآن را بیاموز، زیرا قرآن در بهترین صورت‌ها که مردم دیده‌اند روز قیامت بیاید و خدای تبارک و تعالی او را ندا کند؛ ای حجت من در زمین! و ای سخن راست وگویایم! سر بردار و بخواه تا به تو داده شود، و شفاعت کن تا شفاعتت پذیرفته شود. سپس خدای تعالی به او می‌فرماید: بندگان مرا نسبت به خود چگونه دیدی؟ عرض می‌کند: پروردگارا، برخی از ایشان مرا نگهداری کرده و محفوظ داشتند و چیزی از مرا ضایع نکردند، و برخی از ایشان مرا ضایع کردند و حق مرا به خود سبک شمردند، و مرا تکذیب نمودند، با اینکه من حجت تو بر بندگانت بودم. آنگاه خدای تبارک و تعالی می‌فرماید: به عزت و جلال خودم و مکانت والایم سوگند، امروز بهترین ثواب را به تو می‌دهم، و دردناک‌ترین کیفر را به خاطر تو بکنم. آنگاه قرآن بیاید نزد مردی از شیعیان ما که او را می‌شناخته و بدان با مخالفین بحث می‌کرده،‌ و در برابرش بایستد و به او بگوید: مرا نمی‌شناسی؟ آن مرد به او نگاه کند و بگوید: ای بنده خدا! من تو را نمی‌شناسم، پس قرآن گوید: منم که تو را به شب بیداری کشیدم، آنگاه گوید: پروردگارا! این بنده تو است، و تو به او از من داناتری که چه رنج‌ها درباره من کشیده و سخت مواظب من بود، و به خاطر من با دشمنانم دشمنی می‌کرد، و دوستی و خشمش درباره من بود. پس خدای عزوجل می‌فرماید: بنده‌ام را وارد بهشت کنید، و از جامه‌های بهشتی به او بپوشانید و تاج عزت بر سرش نهید.
سپس قرآن گوید: بارپروردگارا! من این مقدار را کم شمارم، خیر را درباره‌اش افزون کن، خداوند فرماید: به عزت و جلال و ارتفاع مقامم سوگند، امروز به او و به هر کس که در پایه اوست پنج چیز افزون کنم؛‌ آگاه باش که ایشان جوانانی هستند که پیر نشوند، و تندرستانی می‌باشند که بیمار نگردند، و توانگرانی‌اند که نادار نشوند، و خرسندانی هستند که غمگین نشوند، و زنده‌هایی می‌باشند که نمی‌میرند. (1)
_________________
1- سخن خدا (کلیات احادیث قدسی)، آیت‌الله سیدحسن شیرازی، ص 126