به گزارش فارس سید یاسر جبرائیلی در این یادداشت با اشاره به گذشت 40 روز از  عملی شدن تعهدات ایران در چارچوب برجام نوشته است :  زمانی فرا رسید که ایران تقریبا انجام تمامی تعهدات خود در توافق هسته‌ای را به پایان رساند. تعداد سانتریفیوژها از حدود 20 هزار به 6 هزار دستگاه کاهش یافت؛ غنی‌سازی بالای 3.5 درصد متوقف شد؛ 90 درصد اورانیوم غنی شده از کشور خارج شد؛ ذخایر آب سنگین ایران با این وعده نسیه که قرار است توسط آمریکا خریداری شود، به عمان رفت و آنجا انبار شد؛ قلب رآکتور اراک خارج شد و قرار بود نوسازی شود اما خبری از قرارداد نوسازی آن نیست و اگر وضع امروز این تاسیسات را یک مخروبه توصیف کنیم، بیراه نگفته ایم.
وی در ادامه با اشاره به توقف غنی‌سازی در تاسیسات مستحکم فردو آورده است:  اینها همه صرفا هزینه‌های مادی سنگینی بودند که دولت یازدهم بابت برجام روی دست کشور گذاشت تا بلکه به قول جناب حجت‌الاسلام روحانی در بیانیه روز اجرای برجام « طومار تحریم درهم پیچیده شود». شاید بتوان برای اینها عدد و رقمی تعیین کرد و خسارات آن را برآورد نمود، اما هزینه‌ای که دولت یازدهم از حیثیت ملت ایران بابت برجام پرداخت کرد، آنقدر گزاف است که نه در رقم می‌گنجد و نه در کلام. اما آیا طومار تحریم‌ها در هم پیچیده شد؟
معاون پژوهش فارس نوشته است: علی رغم همه اعتمادی که به آقای دکتر ظریف و تیم مذاکره‌کننده وجود داشت که هرگز خارج از موضوع هسته‌ای با آمریکا مذاکره نخواهند کرد، در دوران پسابرجام همیشه این سوال ذهن را آزار می‌داد که مگر مذاکرات تمام نشده است؟ مگر توافق انجام نشده است؟ این ملاقات‌های ظریف-کری دیگر برای چیست؟
جبرائیلی در ادامه نوشت: آقای دکتر ظریف اما در مصاحبه‌ای که دو روز بعد از انتخابات هفتم اسفند پرده از واقعیات این ملاقات‌های پسابرجامی با وزیر خارجه آمریکا برداشت و هرچند نگرانی‌ها را درباره پروژه دوم تاحدی برطرف کرد، اما داغ دل منتقدان دلسوز را زنده کرد. اینک که تعهدات ایران به اتمام رسیده و نوبت اجرای تعهدات غربی‌ها درباره لغو تحریم هاست، دکتر ظریف می‌گوید با کری مذاکره می‌کنم تا برجام را اجرا کنند.
وی با اشاره به اظهارات صالحی که «غرب در اجرای تعهدات خود براساس برجام، تأخیر دارد نوشت:  باور قلبی ما این است که اگر دولتمردان حاضر و همه نخبگان فکری و ابزاری که آن را در این جهت هدایت و حمایت کردند، از این فاجعه پند گرفته باشند، از ملت عذرخواهی کنند و به جای ولخرجی با پول قرضی در فرنگ، به فکر سامان دادن اوضاع داخل و مقاوم‌سازی اقتصاد برای ناامید کردن دشمن باشند، می‌توان گفت این هزینه گزاف و این تجربه، ارزشش را داشته است.