سرویس ورزشی-

قهرمانی کشتی ایران در عرصه رقابت‌های آسیایی، آن هم فقط چند ماه مانده به شروع المپیک (ریو-2016) موجب شد تا علاقه‌مندان به ورزش ایران نه تنها از موفقیت کشتی‌گیران ایرانی در مصاف با رقیبان آسیایی، احساس رضایت کنند و از این قهرمانی‌های مقتدرانه و بی‌حرف و حدیث بر خود ببالند، بلکه به حضور آبرومندانه کاروان ورزش ایران در المپیک، امیدوار شوند.
فکر می‌کنیم که نیازی به توضیح نباشد که ربط حضور آبرومندانه کاروان ورزش ایران در المپیک با موفقیت‌های امیدوارکننده کشتی چیست؟ این سوال و نکته‌ای است که اهالی ورزش به آن واقف هستند و می‌دانند در وضعیتی که علی‌رغم همه حرف‌ها و شعارها، ورزش ما کماکان بر کاکل دو، سه رشته و مهم‌تر از همه کشتی می‌چرخد، چشم امید همه دوستداران ورزش ایران و همه کسانی که دوست دارند ورزش ایران در هر میدانی سربلند و آبرومند ظاهر شود، در میادین بزرگ و جهانی، چون المپیک، به کشتی و حداکثر یکی، دو رشته دیگر است و این نقص بزرگی است که سال‌های سال است گریبانگیر ورزش ماست و همگان به آن آگاه هستند، اما نکته تعجب برانگیز و در عین حال، تاسف‌آور این است که چرا در این باره اقدامی صورت نمی‌پذیرد و چرا برای تغییر این وضعیت و رشد و ارتقای عملی ورزش ایران، طرحی کارساز به اجرا گذاشته نمی‌شود و سیاست اتکاء به یکی، دو رشته برای افتخار آفرینی و آبروداری، تغییر نمی‌کند؟ عرض کردیم این نقص و آفت بزرگ و غیرقابل انکاری است که سال‌های سال است، دهه‌های مختلف است که همراه و عارضه جدا نشدنی ورزش ما شده است، در حالی که در طی همه این سال‌ها، رشته‌های مختلف با فدراسیون و بودجه و مسابقات داخلی و برون مرزی، در قالب ورزش ایران مشغول به فعالیت هستند.
فعالیت‌هایی که اکثرا هیچگاه به افتخارآفرینی در میادین بزرگ و حتی کسب جواز حضور در بازی‌های جهانی و پرمخاطب چون المپیک منجر نمی‌شود و این وضعیت شرایط به قدری تکراری شده که به صورت امری «عادی» درآمده و در اوقات حساس و شرایط دشوار و نفسگیر مثل المپیک، همه چشم‌ها و امیدها به رشته‌ای مثل کشتی خیره می‌شود، تا کاری بکند و مدال و افتخاری کسب کند و سکویی را به تسخیر درآورد، و بعد بتوان از رهگذر آن و در سایه موفقیت‌های آن، به فعالیت‌های بی‌حاصل و بعضا پرهزینه سایر فدراسیون‌ها و رشته‌ها ادامه داد و مشروعیت بخشید. نکته جالبتر اینجاست که در شرایط عادی، توجه لازم از سوی مسئولان به کشتی و تک و توک رشته‌های شبیه آن قابلیت افتخارآفرینی و بزرگی کردن در میادین مهم را دارند، مبذول نمی‌شود. و همواره ناله دست‌اندرکاران کشتی، از کم‌توجهی‌ها و... بلند است.
بارها بر اساس داوری‌های کارشناسانه و نه احساسی و شعاری، نوشته‌ایم و این بار هم تاکید می‌کنیم که ورزش ایران می‌تواند از شرایطی به مراتب بهتر از آن که امروز و سال‌هاست در آن قرار گرفته و تکان محسوسی هم نمی‌خورد، برخوردار باشد.
ورزش ما می‌تواند از حالت تک و دو یا سه رشته‌ای خارج شود و در چندین رشته در سطح قاره کهن و میادینی چون المپیک مطرح باشد. برای این که این اتفاق بایسته و لازم برای ورزش ایران رخ دهد، باید برای آن طرح و برنامه‌ای نو و تحول آفرین در انداخت. باید «بازی» را از این حالت یکنواخت و راکد، عوض کرد و... که این البته کاری آسان نیست و مقاومت‌های ذهنی و فیزیکی به مقابله با برنامه‌ها و مجریان برمی‌خیزند و صاحبان منافع و جایگاه‌های نامشروع جنجال‌ها به راه می‌اندازند و جوسازی‌ها خواهند کرد و... اما این کاری است که برای اینکه ورزش ایران از مرحله کنونی عبور کند و پا به مسیر دیگر و مرحله تازه‌ای بگذارد، باید حتما انجام شود.
حرف درباره کشتی بود. موفقیت کشتی آزاد در بیست‌ونهمین دوره مسابقات قهرمانی آسیا، آن هم با 5 مدال طلا، یک نقره و یک برنز، قهرمانی کشتی فرنگی در بیست و ششمین دوره مسابقات قهرمانی قاره کهن، آن هم با 4 مدال طلا و یک نقره و 2 برنز، بیش از هر چیز حکایت از آن دارد که در کشتی دارد «کار» می‌شود.
کشتی دارد، «مدیریت» می‌شود. کشتی «مدیر» و «سازمان» دارد. از سوی دست‌اندرکاران و مسئولان این رشته، «کشتی»، جدی گرفته شده و اصول مدیریتی بر آن اعمال می‌شود. اصولی چون سازماندهی، برنامه‌ریزی، کنترل، هماهنگی، و.... بالاخره «نظارت». کشتی به حال خودش رها نیست، مدیریت آن منفعل نیست و - با عرض معذرت - نقش «مترسک» را بازی نمی‌کند. در کشتی کار دست‌ «کاردان» است و «اهل کشتی»، کشتی را اداره می‌کند و نه غریبه‌ها و... بدین ترتیب این امیدواری وجود دارد که این روند و روال در کشتی ادامه پیدا کند. این روند باید با انسجام و انگیزه و جدیت بیشتر ادامه پیدا کند. المپیک نزدیک است، امید ورزش ایران و علاقه‌مندان به ورزش به «کشتی» است، تا بار دیگر نام ایران عزیز را در میدان بزرگ المپیک با درخشش قهرمانان خود، بر سر زبان‌ها اندازد. کشتی باید بار دیگر نشان دهد از هر نظر «الگوی» ورزش ایران است و از همه رشته‌های دیگر به ویژه رشته‌های پرهیاهو و گرفتار در مشکلات خود ساخته، متمایز است و فرق داردا و چرا با آنها فرق دارد؟!