حسین سلطان‌محمدی، نویسنده و منتقد سینما در گفت‌وگو با کیهان اظهار داشت: برگزاری سی و چهارمین دوره جشنواره فیلم فجر، تجربه ناموفقی بود. برنامه‌ریزی‌های صورت گرفته، چندان اصولی به نظر نمی‌رسیدند. به‌طور مثال، زمان برگزاری نشست‌های رسانه‌ای فیلم‌ها صبح بود که رسانه‌ها حضور کمرنگی داشتند. این درحالی است که زمان برگزاری نشست فیلم‌ها باید بعد از نمایش آنها باشد. همچنین شب‌ها به قدری فاصله بین نمایش فیلم‌ها کم بود که همه فقط فرصت می‌کردند تا پس از نمایش یک فیلم، خود را به صف ورود برای تماشای فیلم بعدی برساند و فعالیت برای اهالی رسانه بسیار دشوار شده بود.
تالار برج میلاد در هنگام برگزاری جشنواره فیلم فجر به غلط سالن رسانه‌ها گفته می‌شود، چون تعداد افراد غیررسانه‌ای بیشتر هستند. در زبان‌ها گفته شد که امسال بین هفت تا هشت هزار کارت صادر شده بود، اما تجمع و فشردگی حاضران در تالار، چیز دیگری می‌گفت. به نظر می‌رسید که مثل هر سال، هر گروهی که قدرت داشت به افراد خودش اجازه ورود به جشنواره را داد.
وی تصریح کرد: تالار مرکزی جشنواره فیلم فجر، بیشتر شبیه محل درخواست مردم و پاسخ مسئولان بود. گویی هر کسی از مسئولان جشنواره التماس دعایی داشت، به او گفته بودند یک چاه ویلی به نام برج میلاد داریم؛ بفرمایید آنجا!