مولای لقمان حکیم، به او دستور داد که در زمینش برای او کنجد بکارد، ولی او جو کاشت. وقتی که زمان درو فرا رسید، مولا گفت: چرا جو کاشتی، در حالی که من به تو دستور داده بودم که کنجد بکاری؟! لقمان گفت: از خدا امید داشتم که برای تو کنجد برویاند.
مولایش گفت: مگر این ممکن است؟! لقمان گفت: تو را می‌بینم که خدای متعال را نافرمانی می‌کنی، در حالی که از او امید بهشت داری، لذا گفتم شاید آن هم بشود. آنگاه مولایش گریست و به دست او توبه کرد و او را آزاد ساخت. (1)
____________________
1- حکمت‌نامه لقمان، محمدی ری‌شهری، ص‌172