نام افرادی چون امام خمینی در رأس اسامی ممنوعه قرار داشتند. علاوه بر آن، ساواک حتی از انتشار مطالب و عکس‌هایی از ورزشکاران و هنرمندان که گمان می‌رفت موجبات اشتهار و محبوبیت اجتماعی آنان را فراهم آورد، جلوگیری می‌کرد. از جمله مهم‌ترین این افراد غلامرضا تختی بود که به دلیل اشتهارش به طرفداری از جبهه ملی، ساواک نسبت به انتشار مطالبی درباره او حساسیت نشان می‌داد.
هنگامی که وی به طرز مشکوکی درگذشت، نشریات و روزنامه‌ها از انتشار مطالبی درباره او منع شدند و برخی نشریات ورزشی که مطالبی درباره صفات انسانی و موفقیت‌های ورزشی تختی چاپ کرده بودند، تحت فشار قرار گرفته و نویسندگان مربوطه بازخواست شدند. در مراسم تشییع، خاکسپاری و بزرگداشت تختی نیز، ساواک، نشریات و روزنامه‌ها را از تمجید او منع کرد ؛ حتی از چاپ و توزیع آگهی‌های مراسم بزرگداشت نیز جلوگیری شد.
 در موارد متعددی ساواک برای بدنام کردن مخالفان سیاسی مطالب دروغی درباره آنان چاپ می‌کرد ؛ نویسندگان ساواک مقالاتی در انتقاد از شخصیت‌های مخالف حکومت نوشته و در نشریات مختلف چاپ می‌کردند.
به دستور ساواک، در نشریه‌ها به امام خمینی(ره) هتاکی کرده و سخنان ناروایی درباره ایشان چاپ می‌کردند. به ویژه پس از قیام 15 خرداد و تبعید امام، نشریات به دستور ساواک، مطالب و نوشته‌های توهین آمیز متعددی درباره ایشان چاپ کردند.
هر چند طی سال‌های نخست فعالیت ساواک، هنوز برخی گروه‌های سیاسی نظیر جبهه ملی نشریاتی در سطح محدود منتشر می‌کردند، اما ساواک به زودی انتشار و توزیع این نشریات و جزوات را ممنوع اعلام کرد. در مواردی هم که گروه‌های سیاسی، ساواک را متقاعد می‌کردند تا اجازه دهد نشریاتی منتشر کنند، ساواک بر آن بود تا با بهره‌گیری از این نشریات کنترل شده، به دیگر مخالفان سیاسی حکومت حمله کند. بطور مثال هنگامی که خلیل ملکی درصدد برآمد مجله علم و زندگی را از توقیف ساواک آزاد سازد، وعده داد با انتشار و به مدد این نشریه، مقالات و گفتارهایی در انتقاد و مخالفت با حزب توده و کمونیسم به چاپ خواهد رساند.
در نا آرامی‌های سیاسی - اجتماعی کشور، نشریات و روزنامه‌ها از انعکاس دقیق و صحیح اخبار و حوادث منع می‌شدند و تنها اطلاعات جعلی توسط ساواک به نشریات دیکته می‌شد. بطور نمونه وقتی آیت‌الله‌العظمی بروجردی در اوایل سال 1340 شمسی درگذشت، سانسور خبری شدیدی بر مطبوعات حاکم کرد و نویسندگان و صاحبان مطبوعات را از نگارش مقالاتی درباره شخصیت علمی - سیاسی و اجتماعی ایشان منع کرد و تعدادی از نشریات که درباره ایشان مطالبی چاپ کردند، مورد بازخواست ساواک قرار گرفتند.
در تمام سال‌های 1341 و 1342 و آغاز نهضت امام خمینی، مطبوعات و روزنامه‌ها تحت نظارت مستقیم ساواک، تنها مطالبی که درباره این قیام از سوی ساواک در اختیار آنان قرار داده می‌شد، چاپ می‌کردند. درباره درگیری نیروهای امنیتی و اطلاعاتی با مخالفان نیز گزارش دقیقی منعکس نمی‌شد. نشریات به خواست ساواک، مخالفان را گروهی بسیار اندک و محدود قلمداد می‌کردند که جز جلوگیری از توسعه و پیشرفت کشور، هدفی را دنبال نمی‌کنند.
چنان که حوادث مربوط به مخالفت امام خمینی (ره) و علما با لایحه انجمن‌های اسلامی، برگزاری رفراندوم، کشتار مدرسه فیضیه در 2فروردین 1342 و نهایتا قیام 15 خرداد 1342 هیچ گاه در مطبوعات انعکاس نیافت.
این روند در سال 1342 و سپس سال 1343 که نهایتا به تصویب لایحه کاپیتولاسیون و تبعید امام خمینی انجامید، ادامه داشت.
از جمله مواردی که ساواک سانسور خبری شدیدی بر نشریات و روزنامه‌ها اعمال می‌کرد، دادگاه مجازات زندانیان سیاسی بود. روزنامه‌ها و نشریات به ندرت اجازه می‌یافتند گوشه‌هایی از جریان برگزاری جلسات دادگاه‌ها را منعکس کرده و درباره دفاعیات متهمان گزارشی منتشر کنند. نشریات معمولا درباره این گونه مسائل خبری منتشر نمی‌کردند و هرگاه ضرورت می‌یافت، صرفا نکات دیکته شده توسط ساواک به چاپ می‌رسید.
نشریات و روزنامه‌ها هرگز مجاز نبودند درباره کشورهایی که با حکومت پهلوی روابط دوستانه‌ای دارند، مطالب انتقادی منتشر کنند ؛ آمریکا، اسرائیل و انگلیس در راس این کشور‌ها قرار داشتند. ساواک مراقب بود، نشریات درباره ماهیت تجاوزکارانه دولت صهیونیستی و نقشی که در سرکوب و کشتار فلسطینیان بر عهده داشت قلم نزنند و انتقاداتی متوجه آن نسازند. به ویژه به نشریات و روزنامه‌ها درباره اسرائیل دستورات اکید داده شده بود که مطلبی منتشر نکنند و به اصطلاح خفقان بگیرند .
ساواک همچنین نسبت  به درج مطالب و تصاویر مربوط به کشورها و شخصیت‌های عربی حساس بود و مراقبت می‌کرد تا از کشورهای عرب که روابط نزدیکی با ایران ندارند، تمجید نشود. نشریات از درج تصاویر شخصیت‌ها و رهبران کشورهای عربی که با حکومت ایران مخالف بودند، منع گردیدند.
برای مطالعه بیشتر به شاهدی، مظفر، ساواک سازمان اطلاعات و امنیت کشور، موسسه مطالعات و پژوهش‌های سیاسی، چاپ دوم مراجعه کنید.