سیدامیر سیاح در الف نوشت: به اتفاق دوستان از مپنا (مدیریت پروژه‌های نیروگاهی ایران) بازدید کردم. شرکتی دانش‌بنیان که در مناقصه‌های بین‌المللی با زیمنس و جنرال الکتریک رقابت کرده، سهامش در بورس است و به همت تعدادی فن‌آفرین و پژوهشگر صنعتی، در دوران تحریم، به مرز دانش فنی روز دنیا رسیده.
دکتر علی‌آبادی، مدیرعامل مپنا از سختی‌های جنگیدن با رقبای بین‌المللی در بازارهای جهانی تعریف می‌کرد. اینکه چطور در مناقصه ساخت نیروگاه در الجزایر، نرخ پایین‌تری نسبت به رقیب آمریکایی داده بودند اما هیلاری کلینتون در حمایت از جنرال الکتریک شخصاً به الجزیره رفته، با دولتمردان الجزایر مذاکره کرد تا مناقصه را به هم بزنند و اینکه با ورود هر محصول جدید مپنا به بازار، رقبای خارجی چطور نرخ‌هایشان را پایین می‌آورند تا تولید دانش‌بنیان در ایران پا نگیرد.
علی‌آبادی دل پری از بی‌مهری به این شرکت داشت و اینکه با وجود کیفیت و قابلیت رقابتی مپنا و با وجود ظرفیت خالی این شرکت، چقدر به واردات اشتیاق وجود دارد... دقایقی محو تولید ثروت مبتنی بر فناوری در مپنا شده و واقعیت‌های جامعه را فراموش کرده بودم. تحت تأثیر همین فراموشی با تعجب از دکتر علی‌آبادی پرسیدم: وقتی شما کلی ظرفیت خالی دارید، چرا به خارج توربین و ژنراتور سفارش می‌دهند؟! سرش را آورد کنار گوشم، انگشتان سبابه و شستش را به علامت پول به هم مالید و با تلخی پاسخ داد؛ در واردات، لذتی هست که در... بقیه جمله‌اش را نشنیدم. ناگهان از فضای غرورانگیز و پاک مپنا، پرت شدم به واقعیت خفت‌آور و آلوده اقتصاد ایران.