فرید خمسه حسن‌زاده  18 اسفند ماه سال 36 در تهران متولد و اوایل انقلاب در سال 58 ازدواج کرد و صاحب یک دختر شد‌. او در رشته علوم تربیتی دانشگاه علامه طباطبایی تحصیل کرد و نهایتاً ۲ فروردین ماه سال ۶۱ در عملیات فتح‌المبین و در منطقه دشت‌عباس به شهادت رسید.
در بخش‌هایی از وصیتنامه شهید حسن‌زاده آمده است: حال ای مولا و سرور من، این بنده پست و کوچکت این جان ناقابل را به درگاه مقدست عرضه می‌دارد شاید مورد قبول واقع بشود و از سر تقصیرات من بگذری.
خداوندا؛ می‌دانی که ما به خاطر برپایی حکومت اسلامی قیام نمودیم و هدفمان پیاده کردن حکومت جهانی اسلام بود و همه آن به خاطر خشنودی و رضای تو بود و جنود باطل که هیچ موقع نمی‌خواستند و نمی‌توانستند نور حق را ببینند بر علیه ما توطئه‌های گوناگون چیدند ولی مکتب اسلام و فلسفه حقه تشیع جعفری، فلسفه خون و شهادت بود و امامان ما الگوهایی بودند برای ما، که چگونه نباید تن به باطل داد و زیر ستم زندگی نمود و ما نیز مانند صفی همچون آهن در مقابل ایستادگی کردیم و بعد از این نیز تا برپایی حکومت عدل جهانی مهدی‌(عج) نیز ایستادگی می‌کنیم.
سپاس و درود فراوان بر خداوند که رهبری چون امام خمینی برای این ملت تربیت نمودی و سبب شدی امتی از گمراهی بیرون بیاید و مدافع مکتبی انسان‌ساز بشوند. مکتبی را احیا بکنند که فلسفه آن تشکیل شده است از دو کلمه «خون و پیام». کسانی که  خون می‌دهند رسالت حسینی دارند و کسانی که پیام خون شهیدان را به دیگران می‌رسانند رسالتی زینبی دارند.
ای مردم بدانید که قیامت بسیار نزدیک است کاری نکنید که فردای قیامت به خاطر گناهانمان در مقابل خدا شرمنده باشیم.
ای مادر عزیزم هیچ موقع زحماتت را فراموش نمی‌کنم. امیدوارم که از من راضی باشی و فرزند خوبی برایت بوده باشم. مادر عزیزم ببین چگونه امام حسین(ع) فرزند خود علی‌اکبر را در راه خدا هدیه می‌کند. پس باید برای ما سرمشق باشد و باید بدانی هر پدر و مادری می‌خواهد پسرشان عاقبت به‌خیر باشد پس بهتر نیست به جای فرزندی دزد و معتاد تحویل جامعه دادن و سرانجام در جهنم تا ابد بودن، افتخار کنی که مادر یک شهید می باشی.
همسرم اینک مسئولیت تو سنگین‌تر از گذشته شده است و علاوه بر مسئولیت خودت در مقابل خدا مسئولیت رساندن پیام خون مرا نیز به عهده داری. از تو می‌خواهم که هیچ موقع خدا را فراموش نکنی و تمام کارهایت را برای رضای خدا انجام دهی.
فرزندم را تربیت اسلامی بکن و خدای نخواسته آن را طوری تربیت نکن که من فردای قیامت شرمنده باشم.