انسان می‌بایست در انتخاب هر کاری تمام همت خود را صرف کند تا از بهترین نقشه، ابزار و منابع مادی استفاده کند. اما بهترین‌ها از نظر اسلام چند ویژگی دارد که از جمله مهمترین آنها عناوینی چون طیب و حلال است. طیب بودن به معنای پاکی ذاتی و سازگاری با تن و روان آدمی است. اینکه در قرآن از طیبات سخن به میان آمده چه در غذا (بقره، آیات 57 و 172) و همسر (نور، آیه 26) و مانند آن به معنای هر چیزی است که از نظر ذاتی خبیث و پلید نیست(اعراف، آیه 157)، بلکه سازگار با تن و روان آدمی است.
دومین ویژگی مهم همان حلال بودن است. خداوند در آیاتی از قرآن از جمله همین آیه 157 سوره اعراف بیان می‌کند که ارتباط تنگاتنگی میان طیب بودن و حلال بودن و نیز خبیث بودن و حرام بودن وجود دارد. به این معنا که هر چیزی که طیب و با تن و روان آدمی سازگار است، حلال و هر چیزی که خبیث و با تن و روان انسان ناسازگار است، حرام شده است. از همین رو در اصول فقه این قاعده مطرح است که احکام شرعی تابع مصالح و مفاسدی است که در متعلق احکام است؛ یعنی چون فلان چیز برای انسان مفید و سازگار و به مصلحت است حلال و فلان چیز به سبب همان مفسده و ناسازگاری حرام شده است. هر چند که این مسئله در همه احکام نیست و عمومیت ندارد، ولی اکثریت دارد.
باید توجه داشت که گاه حلال و حرام به سبب عناوین عارضی دیگر است و تنها اصل طیب و خبیث بودن موجب حلیت و یا حرمت نمی‌شود؛ زیرا گاه چیزی طیب است، ولی چون ملک شخص نیست با عناوینی چون غصب، آن چیز حرام می‌شود، مانند نان طیبی که از راه دزدی در اختیار باشد یا مالی که از راه ربوی به دست آمده باشد. البته اگر دقت ملکوتی برای آدمی باشد دانسته می‌شود که همین نیز نوعی خباثت عرضی کسب کرده است، یعنی مانند آبی است که از مجرای ناپاک جاری شده باشد که در این صورت آن آب نیز ناپاک می‌شود و خباثتی بر آن عارض می‌شود.
سنگ حرام
 مقدمه خرابی خانه
اسلام خواهان آن است که هر بنایی که گذاشته می‌شود از اموال حلال و طیب باشد و عنوان حلال و طیب، مهمترین عناوینی است که باید درهر کاری مورد توجه قرار گیرد. اگر انسان خانه‌ای می‌سازد باید همه مصالح آن حلال و سازگار با آن خانه باشد و از مصالحی استفاده نشود که از کیفیت خوب و مناسب برخوردار نیست و در آن حلال و حرام رعایت نشده باشد. اگر یک خشت حرام در خانه‌ای راه یابد کل ساختمان را تباه می‌کند و فرو می‌ریزد.  از این رو پیامبر(ص) می‌فرماید: اتقوا الحجر الحرام فی البنیان فانه اساس الخراب؛ از استعمال سنگ حرام در ساختمان بپرهیزید که مایه ویرانی است.(نهج الفصاحه ص 162، ح 38)
اگر یک سنگ حرام موجب تباهی و خرابی و ویرانی یک ساختمان می‌شود، حالا بنگرید حال کسی را که با لقمه حرام بنیاد خانه زندگی را می‌گذارد و نطفه‌ای که با آن فرزند پدید می‌آید از لقمه‌ای حرام باشد؛ بلکه با همین لقمه حرام بنیان فکر و عمل خودش را می‌سازد که جز تباهی و خرابی چیزی به بار نمی‌آورد؛ زیرا همین لقمه است که در معده هضم شده و در خون جریان می‌یابد و به مغز و قلب می‌رود و ذهن و قلب را تغذیه می‌کند. وقتی درختی با سم تغذیه شده باشد موجب می‌شود تا برگها و شاخه‌ها و میوه هایش نابود شود؛ همچنین قلب و مغزی که با سم حرام تغذیه شود، فکر و عملی باطل از آن می‌روید که جز خرابی و تباهی دنیا و آخرت میوه‌ای نمی‌دهد.
با نگاهی به فرموده‌های امام حسین(ع) که به لشکریان کوفی و شامی یزید خطاب کرده و فرموده است شکم هایتان انباشته از لقمه‌های حرام است و دیگر قلب و دل شما سنگ شده و آب نرم تقوا و اسلام در آن نفوذ نمی‌کند، دانسته می‌شود که تا چه اندازه یک لقمه حرام تاثیر گذار خواهد بود. بچه‌ای که با یک لقمه حرام ایجاد می‌شود خود موجب خرابی خود و خانواده خواهد شد و دین و دنیای خود و دیگران را خراب می‌کند.