فرق پیامبر(ص) و اهل بیت(ع) با دیگر مردمان در این است که آنان خودشان راه و راه ساز هستند؛ در حالی که دیگران باید در راهی که پیامبر(ص) ساخته حرکت کنند و در صراط مستقیم آنان بمانند تا به کمال برسند. از این رو در دعا آمده است: «أَنْتُمُ الصِّرَاطُ الْأَقْوَم‌»؛ یعنی شما همان جاده دارای قوام و استقامت هستید.
بر اساس اینکه چهارده معصوم(ع) بزرگراه را می سازند، از همین رو سیره آنان در قول و فعل و تقریر که در قالب سنت به ما رسیده، همان راه مستقیمی  است که آنان می سازند. پس آنان مهندسان راه سازی الهی هستند و این مهندسی آنان بر اساس تعلیم خاص الهی بوده است. خداوند می فرماید: وَ عَلَّمَکَ ما لَمْ تَکُنْ تَعْلَم؛ وبه تو آنچه را که نمی دانستی تعلیم داد.(نساء، آیه 113)
البته بر اساس توحید افعالی ، مهندس واقعی و حقیقی، همان خداوند است؛ و معصومان(ع) چون از این راهی که خداوند ساخته عبور می‌کنند این راه برای دیگران قابل رویت و دیدن می شود. به یک معنا مهندس، خدا و به یک معنا معصومان (ع) هستند که مظاهر مهندسی تمام و کمال خداوند هستند. لذا نسبت دادن به خدا از باب حقیقت و به معصومان (ع) از باب مظهریت است. از همین رو خداوند می فرماید: صِراطِ اللَّهِ الَّذی لَهُ ما فِی السَّماواتِ وَ ما فِی الْأَرْضِ؛ راه خدایی است که  آنچه در آسمان ها و زمین است از آن اوست.
هدف از حرکت در راه ساخته شده معصومان (ع) یک حرکت همانند سیر و سفر نیست، بلکه یک حرکت همانند صیرورت و شدن است. به این معنا که یک انقلاب و دگرگونی درونی اتفاق می افتد.
از آنجا که در هستی تنها معصومان(ع) مظاهر اتم و اکمل خداوند هستند، دیگران ابن سبیل و در راه مانده اند و باید تا صیرورت و انقلاب کامل، این تلاش ادامه یابد.(انشقاق، آیه 6) از همین رو تنها معصومان هستند که حق ، درمدار آنان می گردد، در حالی که دیگران باید در مدار حق حرکت وگردش کنند. در روایت است: عَلِیٌّ مَعَ الْحَقِّ وَ الْحَقُّ مَعَ عَلِیٍّ یَدُورُ مَعَهُ حَیْثُ مَا دَار؛ علی با حق و حق با علی است و حق دور علی می‌گردد و هر جا علی می گردد حق همان جا می‌گردد». پس ضمیر در «یَدُورُ» به حق برمی‌گردد؛ یعنی «یَدُورُ الحَقّ مَدارَ علیٍّ حَیْثُ مَا دَار عَلیّ».