جز زیبایی ندیدم(پرسش و پاسخ)
پرسش:
اینکه حضرت زينب(س) حادثه غمبار کربلا را در کمال زیبایی می‌بیند با چه منطقی قابل توجیه است؟
پاسخ:
از چهار منظر می‌توان به اين پرسش پاسخ داد:
1 ـ حضرت زينب سلام الله عليها با نگاه ملكوتي حادثه عاشورا را با همه ابعادش از «الطاف خفيّة» الهي می‌ديد. نگاه‌ها و معرفت‌ها دو گونه‌اند:
الف) نگاه مُلكي و ظاهري؛ هر انسان انديشور و تلاشگر می‌تواند، اين گونه معرفت را از مسير مشخص علمي و به كمك ابزارهاي متناسب آن به دست آورد. این معرفت كسبي و وابسته به «بَصَر» (چشم ظاهر بين) و محدود به زمان ومکان است.
ب) نگاه ملكوتي و باطني؛ در اين نگاه، حقيقت و باطن اشيا را با چشم بصيرت (نه بَصَر) و به وسيله روح ملكوتي می‌بيند و جايگاه «ربطي و قرب و بُعد» آنها را از خاستگاه آفرينش و فيض هستي «شهود» می‌كند. نگاه «ملكوتي» معرفتي است «افاضی» (خدادادي) كه از ذات الوهيت، در مقام ربوبيت جهان، و براساس «حكمت» بالغه‌اش به هر كسي بخواهد و شايستگي داشته باشد، افاضه می‌شود.
حضرت زينب كبري سلام الله عليها نگاهش به هستي و حوادث نگاه «ملكوتي و باطني و افاضی» بود، يعني خورشيد «فياض هستي» مستقيماً بر سرزمين وسيع قلب او درخشيده، روح سترگ او را با دست نوازشگر خويش مورد ملاطفت و محبت قرار داده بود، از اين رو حضرت حادثه عاشورا را با اين نگاه از «الطاف‌خفيّه» حق‌تعالي و «سعادت» و «مغفرت»(اشاره است به قسمتي از خطبه حضرت در مجلس يزيد كه فرمود: «الحمد الله الذي ختم بالسعادة والمغفرة لسادات شبّان الجنان» بحار الأنوار، ج 45، ص 135) می‌دانست. (همان، سخنراني‌هاي حضرت زينب سلام الله عليها در مجلس ابن زياد و يزيد گوياي اين حقيقت است)
ادامه دارد
اینکه حضرت زينب(س) حادثه غمبار کربلا را در کمال زیبایی می‌بیند با چه منطقی قابل توجیه است؟
پاسخ:
از چهار منظر می‌توان به اين پرسش پاسخ داد:
1 ـ حضرت زينب سلام الله عليها با نگاه ملكوتي حادثه عاشورا را با همه ابعادش از «الطاف خفيّة» الهي می‌ديد. نگاه‌ها و معرفت‌ها دو گونه‌اند:
الف) نگاه مُلكي و ظاهري؛ هر انسان انديشور و تلاشگر می‌تواند، اين گونه معرفت را از مسير مشخص علمي و به كمك ابزارهاي متناسب آن به دست آورد. این معرفت كسبي و وابسته به «بَصَر» (چشم ظاهر بين) و محدود به زمان ومکان است.
ب) نگاه ملكوتي و باطني؛ در اين نگاه، حقيقت و باطن اشيا را با چشم بصيرت (نه بَصَر) و به وسيله روح ملكوتي می‌بيند و جايگاه «ربطي و قرب و بُعد» آنها را از خاستگاه آفرينش و فيض هستي «شهود» می‌كند. نگاه «ملكوتي» معرفتي است «افاضی» (خدادادي) كه از ذات الوهيت، در مقام ربوبيت جهان، و براساس «حكمت» بالغه‌اش به هر كسي بخواهد و شايستگي داشته باشد، افاضه می‌شود.
حضرت زينب كبري سلام الله عليها نگاهش به هستي و حوادث نگاه «ملكوتي و باطني و افاضی» بود، يعني خورشيد «فياض هستي» مستقيماً بر سرزمين وسيع قلب او درخشيده، روح سترگ او را با دست نوازشگر خويش مورد ملاطفت و محبت قرار داده بود، از اين رو حضرت حادثه عاشورا را با اين نگاه از «الطاف‌خفيّه» حق‌تعالي و «سعادت» و «مغفرت»(اشاره است به قسمتي از خطبه حضرت در مجلس يزيد كه فرمود: «الحمد الله الذي ختم بالسعادة والمغفرة لسادات شبّان الجنان» بحار الأنوار، ج 45، ص 135) می‌دانست. (همان، سخنراني‌هاي حضرت زينب سلام الله عليها در مجلس ابن زياد و يزيد گوياي اين حقيقت است)
ادامه دارد