(بدان ای سالک عزیز!) «ابن یعقور» از اصحاب امام صادق(ع) نقل کرده است که روزی حضرت فرمود: هر کس که شب را به صبح رساند و روز را به شب آورد، در حالی که دنیا بزرگ‌ترین هم و غم او باشد، خداوند فقر را بین دو چشمانش قرار می‌دهد و کارهای او را درهم می‌کند تا سردرگم و حیران شود. این شخص از دنیا برخوردار نمی‌شود مگر به اندازه همان مقداری که خدا برایش مقرر و قسمت کرده است، اما در مقابل هر کس که شب را به روز رساند و روز را به شب آورد در حالی که آخرت بزرگ‌ترین هدف اوست خداوند متعال، بی‌نیازی را بین دو چشم او قرار می‌دهد و کارهایش را برای او سامان و گردآوری می‌کند. (بحارالانوار، ج 70، ص 17) این روایت به مسئله هدف و وسیله بودن دنیا اشاره می‌کند، یعنی انسان‌ها (سالکین) در دنیا به دو گروه تقسیم می‌شوند، یک گروه دنیا را برای خود هدف قرار می‌دهند و گروه دیگر آخرت را بزرگ‌ترین هم خود می‌سازند. روایت این دو گروه را با هم مقایسه کرده و آثار مترتب بر این دو نگرش و هدف‌گیری را بیان می‌فرماید. (1)
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
1- رسائل بندگی، آیت‌الله شیخ مجتبی تهرانی، ص 193