به گزارش باشگاه خبرنگاران، همایون غنی‌زاده کارگردانی است که برای دومین بار کالیگولا را البته با حاشیه‌هایی به روی صحنه برده است. فارغ از تمام توضیحاتی که در مورد داستان رویکرد و خشونت‌های نهفته در «کالیگولا» مطرح شد،اگر نگاهی به بروشور نمایش «کالیگولا» بیندازیم حتی بی‌آنکه این اثر را تماشا کرده باشیم تصاویری از جام شراب و آلت قتاله خودنمایی می‌کند. بدیهی است المان‌های مهم هر اثر نمایشی پایش به بروشور آن باز می‌شود، اما چه دلیلی دارد  نمایشنامه‌ای که خشونت و پیرنگ غیراخلاقی آن نه در ایران که در تمام جهان زبان زد است تا آنجا که فیلم اقتباس شده از آن در غرب توقیف شده، در ایران برای چندمین بار به روی صحنه برود، هر چند که خشونت و مضامین غیراخلاقی آن به حداقل برسد.
شاید هنرمندان با نادیده گرفتن فرهنگ و تفکر مسلط بر جامعه ایرانی این نمایشنامه را انتخاب و به روی صحنه برده‌اند اما سؤال دیگری پیش می‌آید که چرا مسئولان و ناظران مربوط توجهی به این مهم نداشتند و حتی تالار وحدت را که بارها بر هویت ملی آن اشاره شده به  اجرای این اثر اختصاص دادند؟