رضا اسماعیلی
  ای صبح صادق ! بر رُخ آیینه چین است
در کوچه‌های نور، ظلمت در کمین است
از حیله ی رمّال‌ها دنیا سیاه است
از فتنه دجّال‌ها، قرآن غمین است
دنیا ز بوی معرفت خالی ست مولا
جهل مُرکب با دل انسان قرین است
حالی نمی‌پرسد کسی از حضرت دین
دین در زمین تبعیدی و حسرت نشین است
بُت می‌پرستد روح انسان مُچاله
شیطان اغواگر خداوند زمین است
« لا مذهبی » دین جدید خلق دنیاست
تلخ است، اما قصۀ دنیا همین است
عصر ظهورست و زمین از مُدعی پُر
دجّال هم شد مُدعی ! این چندمین است ؟!
عَجِل عَلی ...یا حضرت موعود، یا عشق !
والعصر ! انسان در زمین تنهاترین است
تکلیف دنیا می‌شود روشن به نورت
لا تُخلف المیعاد، صد در صد چنین است
در صبح یک آدینه می‌تابی به عالم
دل‌های ما مشتاق آن صبح مُبین است
باید که ما از پردۀ غیبت در آییم !
شرط ظهور حضرتت، تنها همین است