غرب و رژیم صهیونیستی به رغم اینکه بر توهم هولوکاست تأکید می‌کنند اما اجازه تحقیق دراین‌باره را به کسی نمی‌دهند. از قضا، هر محققی هم توانسته دراین‌باره تحقیقاتی انجام دهد به این نتیجه رسیده که، هولوکاست مدنظر اسرائیل دروغ است! کار بسیاری از این محققان نیز در نهایت به زندان کشیده شده است.
اما اینجا، در صبرا و شتیلا طی روزهای 16 تا 18 سپتامبر 1982 (25 تا 27 شهریور 1361) اسرائیل  هولوکاست واقعی را به همه نشان داد. در این 3 روز اردوگاه‌های فلسطینی صبرا و شتیلا در جنوب بیروت شاهد به خاک و خون کشیده شدن هزاران زن و کودک و پیر و جوان و آواره فلسطینی از سوی صهیونیست‌ها و به فرماندهی  «آریل شارون»، وزیر جنگ وقت اسرائیل بود. قتل‌عام وحشیانه‌ای که با کمک نیروهای فالانژ به رهبری «سمیر جعجع» و «ایلی جیقه» مرتکب شد. در این قتل عام سه هزار و 297 فلسطینی و لبنانی شهید شدند.
26 تن از شهدا لبنانی بودند و پیکر 1800 نفر نیز در خیابان‌ها و کوچه‌های این اردوگاه رها شده بود. 97 تن از شهدا نیز در بیمارستان غزه و 400 تن هم در بیمارستان عکا به شهادت رسیدند.
فالانژها و مزدوران رژیم صهیونیستی به منازل مردم هجوم می‌بردند و برایشان روز و شب فرق نمی‌کرد و تعداد زیادی را در خواب به شهادت رساندند یا به شنیع‌ترین وضعی شکنجه کردند.
شارون و دیگر مقامات رژیم صهیونیستی در توجیه جنایات خود مدعی شدند که هدفشان مقابله با گروه‌های فلسطینی بوده که منبع «تشنج» هستند و نهایتا نیز فالانژها را مقصر اعلام کردند!
اخبار کشتار صبرا و شتیلا و انتشار تصاویر آن به حدی تکان‌دهنده بود که حتی واکنش برخی کشورهای غربی حامیان رژیم صهیونیستی را برانگیخت و سازمان ملل تحت تاثیر افکار عمومی در 16 دسامبر 1982 این جنایت وحشیانه را محکوم و آن را «نسل‌کشی» نامید.
هر چند که جنایت صبرا و شتیلا بیش از پیش پرده از چهره کریه و پلید صهیونیست‌ها برداشت و جهانیان را با ددمنشی این رژیم و حامیان آن بیشتر آشنا کرد، اما با این حال نه تنها مانع از جنایات و تجاوزگری‌های بعدی صهیونیست‌ها علیه ملت فلسطین نشد بلکه در سایه سکوت کشورهای غربی سرکوب مقاومت و مبارزان فلسطینی با شدت بیشتری ادامه یافت.