(بدان ای سالک راه خدا!) ایثار مصدر باب افعال و به معنی اکرام کردن، اختیار کردن و تفصیل دادن غیر است بر خود. «و یوثرون علی انفسهم ولو کان بهم خصاصه» دیگران را در چیزی که خود بدان نیازمند و محتاجند مقدم می‌دارند. (حشر-9).
 ایثار بر سه درجه است. درجه اول از ایثار آن است که از چیزی باشد که ایثار آن، راه را بر سالک سد نکند، موجب تضییع وقت نشود و شرع مقدس آن را حرام نکرده باشد. امر ایثار را سه چیز تسهیل می‌کند:
1- بزرگ شمردن حقوق حق تعالی 2- زشت شمردن امساک و بخل 3- رغبت داشتن به مکارم اخلاقی در درجه دوم ایثار جهت جلب رضای حق صورت می‌گیرد. سالک این ایثار را برای رضای خدا متحمل می‌شود، هرچند خرج و نفقه آن سنگین، گرفتاری آن شدید و باعث گردد که سالک جسما ضعیف گردد.
در این مقام نیز سه چیز موجب می‌گردد که امر ایثار سهل گردد: 1- پاکیزگی طینت و طهارت اصل. 2- حسن سلم و حس تمکین 3- قوت یافتن نیروی صبر.
در درجه سوم ایثار انتسابش به حق متعال است، حق متعال ایثارکننده است. در این مقام کمال ایثار به گذشت و چشم‌پوشی از ایثار است. چرا که ایثار خود برای سالک عنوانی از مالکیت است. آنکه خود را می‌بیند، امر ایثار در نظر او سخت جلوه دارد. این ایثار وقتی به کمال می‌رسد که ایثارکننده از مشاهده و رویت ایثار خلاص گردد.زمینه ایثار وقتی فراهم می‌گردد که نفس با فطرت پاک الهی به حقیقت اسلام رو آورده باشد، و صبر هم در درجه کمال باشد. در چنین حالتی سالک در هر امری رضای حق را بر رضای غیرمقدم می‌دارد، و به ایثار مبادرت می‌کند ولو اینکه ایثار او مستلزم مخارج گزاف، گرفتاری بسیار و موجب ضعف و سستی بدنی او باشد. (1)
ــــــــــــــــــــ
1- مقامات معنوی، محسن بینا، ج2، ص 65