به گزارش رجانیوز، این نقطه مهم یکی از چالشی‌ترین نقاط مورد بحث در مذاکرات دور نهایی بوده است، بر مبنای توافق لوزان تلاش شده تا محدودیتی 15 ساله بر روند تحقیق و توسعه صنعت هسته‌ای کشور اعمال شود که شامل 6 دوره تحقیقاتی است که با شروع هر دوره محدودیت‌ها کاهش می‌یابد و لیکن تا پایان دوره چرخه تحقیق و توسعه هسته‌ای کامل نخواهد شد.
محدودیت توسعه غنی‌سازی به شرح ذیل می‌باشد.
1- ایران تا 10 سال صرفاً از دستگاه سانتریفیوژ نسل قدیمی IR-1 استفاده خواهد کرد.
2- محدود شدن تحقیق و توسعه (R&D) به انجام تحقیق ناقص روی تنها 4 مدل دستگاه سانتریفیوژ (4، 5، 6 و 8). تحقیقات زمانی کامل انجام می‌گیرد که بتوان روی یک زنجیره 164 دستگاهی تحقیق نمود. در متن توافق شده آمده است که تحقیقات به 6 دوره (3 سال اول، 3 سال دوم، 6/5 سال سوم، 2 سال چهارم، 2 سال پنجم، یک سال ششم) تقسیم شده است.
* دوره اول 3 ساله: ایران صرفاً مجاز خواهد بود که روی کمتر از 3 دستگاه تحقیق انجام دهد.
* دوره دوم 3 ساله: ایران صرفاً مجاز خواهد بود که روی کمتر از 10 دستگاه تحقیق انجام دهد.
* دوره سوم 5/3 ساله: ایران صرفاً مجاز خواهد بود که روی کمتر از 30 دستگاه تحقیق انجام دهد.
* دوره چهارم 2 ساله: ایران سال‌های 11 و 12 بعد از توافق، صرفاً فقط روی 50 دستگاه حق تحقیق خواهد داشت.
* دوره پنجم 2 ساله: ایران تنها در سال 13 و 14 خواهد توانست روی یک زنجیره 164 عددی تحقیق انجام دهد.
* دوره ششم یکساله: ایران صرفاً در سال 15 اجازه خواهد داشت شروع به ساخت این دستگاه‌ها بکند.
براین اساس، تحقیق و توسعه (R&D) صنعت هسته‌ای، حدود 15 سال کند و متوقف خواهد بود. این در حالیست که در فرآیند تحقیق و توسعه یک ماشین سانتریفیوژ، با تولید یک نمونه از آن ماشین محقق نخواهد شد. برای ماشین سانتریفیوژ باید اول یک نمونه ماشین جدید، سپس سری‌های ده و 20 تایی ماشین تولید و تست شود، سپس نوبت تست یک زنجیره کامل فرا می‌رسد و حتی بعضاً باید چندین زنجیره را نصب و با هم تست کرد تا ماشین به ثبات و پایداری لازم برسد و فرآیند تحقیق و توسعه یک ماشین سانتریفیوژ خاص کامل شده و آماده تولید صنعتی شود. حتی بعضاً تست سه الی پنج زنجیره از ماشین جدید لازم است تا آن ماشین به حالت پایداری و ثبات برسد.