سردار شهید «اردشیر رحمانی» 26 بهمن 1340 در رشت دیده به جهان گشود، زمانی که وی  به عضویت سپاه رشت درآمد  در واحد روابط عمومی سپاه ادای وظیفه می‌کرد و با شروع جنگ تحمیلی راهی جبهه‌ها شد.   به گفته مادرش:  پس از بازگشت از سر پل ذهاب در سال 61 چون به منزل آمد، گفت اثاثیه مرا ببندید، چون برای 4 سال به جبهه می‌روم. زیرا زندگی ارزشمند و خداگونه شدن را در جای جای جبهه‌ها سراغ گرفته بود. شهید  رحمانی، رزمنده دلیر لشکر25 کربلا، فرمانده گردان مکانیزه بود که در تاریخ 3 بهمن سال  65 در عملیات کربلای 5 شهد شیرین شهادت را نوشید و سوار بر بال فرشتگان بسوی سدره‌المنتهی پرکشید. مادر شهید می‌گوید: روز تولدش در منزل  تنها  بودم، غریبانه به دنیا آمد، کودکی‌اش با هوش و پر جنب وجوش بود، در چشم به هم زدنی، جوانی شد رعنا و اهل معرفت و دانش و نیایش، جوری که حس می‌کردم دارد جلوتر از زمان خودش پرواز می‌کند. هر چند وقت یک بار، مرخصی اجباری می‌آمد، اجباری یعنی وقتی تیر و ترکش می‌خورد، زخمی  می‌شد، مجبور بود که به بیمارستان برود، از آنجا که مرخص می‌شد، مدتی کوتاه می‌آمد منزل، دوران نقاهت را می‌گذراند و دوباره عازم جبهه می‌شد. در خواب، گاهی فریاد می‌کشید: «گردان حمله»! می‌گفتم: بخواب پسرم، این جا منزل است. چشم هایش را باز می‌کرد می‌گفت: ببخشید مادر، خواب دیدم که در جبهه هستم. گفتم: پسرم! مگر در جبهه چه مسئولیتی داری؟ گفت: غلام امام حسین هستم مادر.
آی اردشیر جان، مادر به فدایت. بیا زن بگیر، خندید و گفت: آدرس می‌خوای مادر؟ گفتم: بله که آدرس می‌خوام پسرگلم. یک برگه کاغذ گرفت، نوشت. گفتم بخوان.خواند: «اول خیابان لاهیجان، گلزار شهداء، قطعه 255»
پیام سردار شهید «رحمانی»: شهدا مواظب اعمال و رفتار شما هستند، شما هم مواظب رفتار و اعمال خودتان باشید.