به نوشته «الف» خبرنگاران هر رسانه‌ای بسته به اینکه در کجای جغرافیای سیاسی دنیا قرار داشته و به کدام دولت وابسته باشند، سعی می‌کنند از زاویه منافع رسانه و دولت خود، چانه‌زنی‌های هسته‌ای را تحلیل و طرف مقابل را زیاده‌خواه جلوه دهند و به افکار عمومی و مخاطبان خود چنین القا کنند که به خاطر زیاده‌خواهی آن طرف، مذاکرات طول کشیده یا در معرض بن‌بست قرار گرفته است. در این بازی، تکلیف خبرنگاران ایرانی، آمریکایی، روس، انگلیسی و فرانسوی و... روشن است. اما در این میان، موقعیت خبرنگاران ایرانی‌الاصل که در رسانه‌های غربی خدمت می‌کنند، کمی پیچیده و بغرنج به نظر می‌رسد. آنها از یک سو ایرانی هستند و خون ایرانی در رگهایشان جریان دارد و از سوی دیگر، باید منافع سران رسانه‌شان را بیان و تعقیب کنند.
نویسنده الف با اشاره به کسانی چون مسعود بهنود، کسری ناجی، فرناز قاضی‌زاده و... نوشت: چند شب پیش در حاشیه یک مهمانی، توفیق اجباری دست داد تا اخبار و تحلیل‌های هسته‌ای را از چند شبکه ماهواره‌ای فارسی زبان تماشا کنم. حس غریبی بود. خبرنگارانی که بعضا سال‌های دور در همین تهران همکارم بودند، الان در کسوت گوینده یا تحلیلگر خبر بی‌بی‌سی فارسی، چشم در چشم هموطنان خود، مذاکره‌کنندگان ایرانی را به زیاده‌خواهی متهم کرده و خواستار کوتاه آمدن آقای ظریف و دست کشیدنش از منافع ملی ایران بودند. سعی کردم در نگاه‌شان، ردی از شرم و حیا تشخیص دهم، اما دریغ... به راستی مرزهای خیانت به وطن تا کجاست؟
یادآور می‌شود اغلب همکاران ایرانی رسانه‌‌هایی چون بی‌بی‌سی، صدای آمریکا، رادیو فردا، من و تو، رادیو زمانه، دویچه وله و... زمانی با نشریات اجاره‌ای و زنجیره‌ای همکاری می‌کردند و از این حیث وطن‌فروشی آنها اسباب سرشکستگی نشریات زنجیره‌ای محسوب می‌شود. برخی از عناصر فراری، سردبیر نشریات مذکور بوده‌اند.