خانم بتول رجایی یکی از کودکان افغانی در خصوص این حرکت گفت: وقتی شنیدم که پدرآنها شهید شده‌اند و یک پشتوانه و حامی بزرگ را در زندگیشان از دست داده‌اند، ناراحت شدم و زمانی که باخبر شدم می‌توانم برای آنها نامه و نقاشی ارسال کنم خوشحال شدم؛ دوست داشتم با آنها احساس همدردی کنم تا در غمشان شریک باشم. وی براساس ارتباط عمیق و دیرینه فرهنگی ایران و افغانستان گفت: چون من هم در ایران به دنیا آمده‌ام و وقتی می‌بینم زبانمان مشترک است، فرهنگ نزدیک به هم داریم، هم‌کلاسی‌هایم، دوستانم و همه مردم ایران با ما که افغانی هستیم اینقدر خوب و صمیمی رفتار می‌کنند؛ دیگر احساس غربت نمی‌کنم و حس می‌کنم در وطن خود هستم تصمیم گرفتم با دوستان خود به این جمع بپیوندیم. او در ادامه گفت: به عنوان یک مسلمان دوست دارم برای مسلمان‌ها خدمت کنم و آنها را در برابر ظالمان یاری کنم تا دیگر کسی به آنها ظلم نکند؛ فرق نمی‌کند ایرانی باشد یا افغانی.
این کودک افغانستانی در پایان صحبت‌های خود گفت: آرزو می‌کنم علیرضا و آرمیتا همیشه زیر سایه‌ پر برکت مادرشان باشند و در آینده مثل پدر و مادرشان برای جامعه افرادی موثر و نمونه باشند.