جاجیم اغلب بافتی خشن دارد و عرض آن به و طور معمول حدود 20 تا 100 سانتی‌متر است. جاجیم پارچه‌ای ضخیم و کم‌عرض است که با استفاده از پودهای کلفت بافته می‌شود. رنگهای به کار رفته در جاجیم در شش تا هشت رنگ و بیشتر از رنگهای سنتی و گیاهی و طرح‌های ساده و هندسی و اغلب به دو شکل راه‌راه و ستاره‌ای است.
جاجیم اغلب به صورت نوارهایی با عرض 25 تا 30 سانتیمتر و طول 50 متر بافته می‌شود، برای استفاده از جاجیم چند نوار کنار همدیگر دوخته می‌شود تا پارچه‌ای بزرگ فراهم آید.هنر جاجیم بافی در گذشته کاربردهای فراوانی در زندگی مردم استان سمنان داشته، به طوری که از جاجیم نازک به عنوان چادر زنانه و کمی ضخیم تر به عنوان روانداز و پتو و با ضخامت بیشتر به عنوان چادر صحرایی استفاده می‌شد.این کاربرد از جاجیم در حال حاضر در روستاهای شمالی و کویری استان سمنان رواج دارد.بافت جاجیم با استفاده از دستگاه جاجیم‌بافی که دارای ساختمان ساده‌ای مشتمل بر کوجی، میخهای فلزی، سه‌پایه چوبی، نورد تخته‌چوبی برای دفتین زدن، قمیش، سرند، ماکو و ماسوره است صورت می‌گیرد.
نکته مهم اینکه این هنر که به عنوان مهارت دست‌بافته‌های سنتی محسوب می‌شود، در حال حاضر در استان سمنان و در روستای دروار دامغان رواج دارد.در گذشته در خانواده‌های دامغان رسم بر این بود که به همراه جهیزیه عروس، جاجیم به خانه داماد می‌فرستادند. جاجیم‌بافی در روستای دروار دامغان به شماره 884 در فهرست آثار ملی و در ردیف صنایع دستی و فنون دستی به ثبت رسیده است.