گاه از صیغه مبالغه به قصدی دیگر استفاده می شود؛ مثلا گفته می شود: جعفر کذّاب؛ این «کذّاب» بودن و یا «افّاک» بودن بر کسي اطلاق می شود که هيچ سابقهٴ سوء نداشته ولي اولين بار است که دارد يک حرف مهم مي‌زند و مردم اين حرف را باور ندارند، اين پردروغ نيست؛ ولی يک حرف سنگين زد و چون مورد باور مردم نيست مي‌گويند «افّاک» و «کذّاب» است؛ در جريان جعفر «کذّاب» هم همين‌طور بود!
خداوند بیان می کند:فَقَالواْ سَاحرٌ كَذَّاب، تکذیب کنندگان گفتند حضرت موسی(ع) ساحر کذاب است. (غافر، آیه 24) با آنکه  آن حضرت تازه به میدان رسالت گام گذاشته بود و نخستین سخنش رسالت خود و دعوت به ایمان توحیدی بود گفتند تو کذابی! این کذاب دانستن به همان اعتبار سنگین بودن سخن یعنی رسول الله بودن و دعوت به توحید است.
پس انساني که هيچ دروغ نگفته بود و الآن دارد يک حرف مهمی مي‌زند، چون اين حرف خيلي مهم است و بر ذائقه اينها تحميل مي‌شود و تلخ است و آن را نمي‌پذيرند، مردم اين صادق و صدوق و امين را  «کذّاب» مي‌گويند، البته نه به اعتبار اينکه او پردروغ بوده و سابقه دروغگويي و مانند آن دارد؛ بلکه تنها به خاطر آنکه سخنی می گوید که خیلی سنگین وغیر قابل باور برای مردم است.