بر اساس آموزه‌های قرآنی مسئولیت انسان، آبادانی زمین است:واستعمرکم فیها.(هود، آیه 61)  و یکی از مسئولیت‌های او در ارتباط با آبادانی زمین، کشت گیاهان و نباتات است. در این زمینه انسان تنها مسئولیتی که بر عهده دارد، شخم زدن و دانه پاشیدن است که از آن در عربی به «حَرث»  تعبیر می‌شود. خداوند در آیه 63 سوره واقعه می‌فرماید: أَفَرَأَيْتُم مَّا تَحْرُثُونَ؛ آیا آنچه را کشت می‌کنید، دیده‌اید؟
پس کار انسان همان کشت کردن است؛ اما کشاورزی کار خداوند است؛ زیرا این خداوند است که این کشت و دانه بی‌جان و بی‌حیات را جان و حیات می‌بخشد و آن را به شکل زراعت در می‌آورد.لذا خداوند انسان را «حارث» (کشتکار)و خود را «زارع» (کشاورز)معرفی می‌کند و می‌فرماید:ا أَنْتُمْ تَزْرَعُونَهُ أَمْ نَحْنُ الزّارِعُونَ؛ آيا شما آن را مى‏رويانيد يا ما روياننده‏ايم؟
در حقیقت مسئولیت انسان تنها انتقال جمادی به نام دانه و کشت آن در زمین است و آن کسی که به آن حیات می‌دهد و زنده می‌کند، خداوند است. پس حیات بخشی و به فعلیت درآوردن این دانه و تبدیل جماد به نبات و گیاه کار خداوند است.(واقعه، آیه 64)