سرویس ورزشی -
اهالی فوتبال، صاحبان سخن و بالاخره مسئولان و مدیران فوتبال ایران باید در برابر هر حرف و سخن که حیثیت و آبروی جامعه فوتبال یا سلامت فوتبال ایران را زیر سوال می‌برد، احساس مسئولیت کنند؛ چنان که درباره رفتار و اظهارات کرار بازیکن عراقی شاغل در لیگ نشان دادند، در برابر هر فرد هتاک، تهمت‌زن،  تخریبگر و توهین‌کننده، مسئولانه عمل کنند.
بازیکن عراقی که به خاطر بازی در چند باشگاه و چند دوره لیگ فوتبال ایران برای اهالی فوتبال شناخته شده است، چندی پیش در اظهاراتی که البته بعدا آنها را تکذیب یا به نوعی اصلاح کرد، فوتبال  ایران و نحوه اداره و مدیریت و شرایط حاکم بر آن را سخت مورد انتقاد قرار داد و ارکان  و اجزای آن را زیر سوال برد. که البته علاقه‌مندان به فوتبال و پیگیران  مسائل این رشته از کم و کیف آن آگاه هستند. ما اینجا می‌خواهیم به  سهم خود به دو، سه  نکته درباره حرف‌های کرار و واکنش‌های صورت گرفته درباره آن، اشاره کنیم. در اینکه این بازیکن عراقی که از لحاظ فنی در سطح بالایی است و در لیگ ما اگر نگوئیم  «بهترین چهره» اما از «بهترین‌های لیگ برتر» است، حرفی وجود ندارد، و اینکه این بازیکن از لحاظ اخلاق ورزشی، ورزشکار تند و عصبی و پرخاشگری  به حساب می‌آید جای انکار ندارد، اخلاقی که به توانایی و سطح کیفی و فنی او ضربه وارد آورده و حتی موجب شده این بازیکن علی‌رغم توانایی‌های فنی جایگاه خود را در تیم ملی کشورش از دست بدهد. اخلاقی که اگر اصلاح شود، به قول امیر قلعه‌نویی، سرمربی باشگاهی که کرار در آن بازی می‌کند، جای این بازیکن می‌تواند در لیگ‌های بالاتر و حتی اروپایی باشد و... به هر حال این اخلاق کرار است، اخلاقی که خاص این بازیکن نیست و بازیکنان زیادی امروز و دیروز و نه فقط در فوتبال ما که در تیم‌های و کشورهای مختلف حضور داشته که کم و بیش از چنین خوی و خصلت‌هایی برخوردار بوده و به همین دلیل عمر ورزشی طولانی هم نداشته. اخلاق کرار و بازیکنانی نظیر او موضوعی ذاتی و روانی است که اصلاح و تغییر آن مثل هر تیپ اخلاقی دیگر سخت و جزو سخت‌ترین کارهایی است که هر آدمی می‌تواند به آن دست بزند.
خودسخن نه گوینده سخن
این از اخلاق کرار، اما حرف‌ها او. ما هم مثل هر ایرانی دیگری از اینکه کسی به ویژه فردی که به هر حال «خارجی» به حساب می‌آید، درباره فوتبال ایران و حتی مقامات آن تند و بی‌پروا سخن بگوید، ناخودآگاه حساسیت به خرج می‌دهیم و تعصب می‌ورزیم، اینکه این واکنش درست یا غلط است در اینجا به آن کاری نداریم، اما توصیه مکتب ما از جمله مولای متقیان علی(ع) این است که «در واکنش و تحلیل سخنان به گوینده سخن کاری نداشته باشید، به خود سخن دقت کنید.»  کوتاه‌تر اینکه «نبین کی می‌گوید، ببین چه می‌گوید.» ما باید نسبت به فوتبال خود، کشور و هموطنان خود حساس باشیم و به طور منطقی تعصب بورزیم، اما سخن را ولو از بدخواهان و دشمنان بشنویم و اگر نکته درستی در آن یافتیم به نفع خود کار بندیم.
کرار که جای خود دارد. او برادر مسلمان ماست و از مریدان مرتضی علی(ع)، و طبق گفته خودش شماره ۱۳ را هم به عشق «۱۳ رجب» به تن می کند.
نکته بعدی و آخر این که درواکنش به حرف‌های تند و انتقادی بازیکن عراقی تیم استقلال، خیلی‌ها احساس تکلیف کرده و به میدان آمدند. این در جای خود قابل تحسین و تقدیر است. کمیته اخلاق فدراسیون ملی هم بیکار ننشست و این بازیکن را احضار کرد تا در مورد اظهاراتش پاسخگو باشد. همه این کارها تا آنجایی که جواب‌ها و اقدامات منطقی باشد، لازم است و باید صورت بگیرد اتفاقا این هم یکی از حرف‌های همیشگی سرویس ورزشی کیهان است که جامعه فوتبال، مسئولان و دست‌اندرکاران این رشته درباره حرف‌ها و انتقاداتی که گهگاه رنگ توهین، تحقیر و بالاخره تهمت به خودش می‌گیرد، ساکت ننشینند و منفعل عمل نکنند. متأسفانه  ازاین گونه حرف‌ها و تهمت‌ها طی دو، سه سال اخیر در فوتبال ما زیاد شده است اما متأسفانه کمتر دیده‌‌ایم که مثل مورد اخیر اهالی فوتبال و حداقل کسانی که در واکنش به حرف‌های کرار به میدان آمده‌اند، حساسیت به خرج داده و عرق ملی و صنفی خود را به رخ بکشند و بعید هم نیست وجود چنین شرایطی و سکوت بسیاری از خواص درباره حرمت‌شکنی و تخریب‌هایی که در فوتبال ما صورت می‌گیرد. به امثال کرار هم که به هر حال چند سال است در فوتبال ما  مشغول است و از شرایط حاکم بر آن شناخت پیدا کرده، جرأت داده که آنها نیز به سهم خود حرف‌هایی را به حق یا ناحق  نثار فوتبال ما  و وضعیت و مناسبات رایج درآن حواله دهد!
ماجرای «موتورگازی» و «مرسدس بنز»
بارها از زبان‌ها و قلم‌های مختلف، بلندگوها و میکروفون‌های رسمی شاهد بوده‌ایم، کسانی آبرو و اعتبار افراد زحمتکش و لایق را بدون سند و مدرک زیر سؤال برده‌اند، آنها را جوانمردانه مورد تحقیر و تمسخر و هجمه‌های هم‌جانبه قرار داده بدون اینکه فرصت دفاع به آنان بدهند، کسانی  که  حتی  صحت و سلامت کلیت فوتبال  را شبهه‌ناک  کرده‌اند. اما کک کسی گزیده نشده، کسی احساس مسئولیت نکرده و در برابر توهینی که به فردی از صنف خود و از جامعه فوتبال شده، بی‌خیالی پیشه کرده و سکوتی توأم با رضایت اختیار کرده‌اند. مثلا وقتی عده‌ای قدرناشناسانه و وقیحانه مربیان وطنی را به «موتورگازی»  و مربیان خارجی ولو درجه هشتم آنها را به «مرسدس بنز» تشبیه کردند، تک و توک، افرادی از اهالی فوتبال در مقام پاسخگویی برآمدند و کمتر رسانه و میکروفونی- که این روزها سخت در برابر حرف‌های بازیکن عراقی که  گفتیم آن را تکذیب هم کرده است، بیتابی کرده و از عرض و حیثیت فوتبال ایران دفاع می‌کنند- احساس مسئولیت  حرفه‌ای و ملی کرد! ‌و حتی کمیته‌های مختلف و مربوط به فدراسیون فوتبال  در این باره فردی را احضار نکرد و به مراجع ذی‌صلاح از رسانه‌های توهین‌کننده به مقام مربی ملی و وطنی شکایت نکرد و از این  نمونه‌ها که بیانگر رفتارهای متناقض بعضی از اهالی فوتبال است آن‌قدر در فوتبال ما فراوان است که وقتی این مورد اخیر و سر و صداهای مربوط به آن به سردمداری بعضی زردنامه‌های مخرب پیش می‌آید برای فردی مثل ما این سؤال پیش می‌آید که واکنش به حرف‌های بازیکن عراقی هم نه واقعا برای دفاع از فوتبال ایران، بلکه برای اینکه در راه رقابت‌های باشگاهی تیم حریف را تضعیف کنند و در ادامه تخریب‌گری و جریانات باندی و هماهنگ عده‌ای علیه مربی تیم استقلال، این بازیکن را که عصای دست این مربی است،  از او بگیرند و... به اهداف کوچک و باندی و البته بچگانه خود دست پیدا کنند...! وگرنه اینجا هم بحث وطن و تعصب و عرق ملی در میان نیست!
دفاع از حیثیت فوتبال ایران
حرف ما این است و برای چندمین بار تکرار می‌کنیم، کرار که جای خود دارد، اهالی فوتبال، صاحبان قلم و سخن که البته بویی از انصاف و وجدان برده‌اند، کارشناسان و صاحب‌نظران راستین،  نه خودفروخته‌های بی‌شخصیت که برای یک دقیقه روی آنتن رفتن، از سابقه و موی سپید خود خجالت نمی‌کشند و برای خوشامد این و آن حاضرند جلوی دوربین مجیز این فرد را بگویند و آن یکی را ناجوانمردانه زیر تیغ انتقاد ببرند و اگر لازم شد پشتک وارو هم بزنند! و...
اهالی فوتبال، صاحبان سخن و بالاخره مسئولان و مدیران فوتبال ما باید در برابر هر حرف و سخن که حیثیت و آبروی جامعه فوتبال یا سلامت و اعتبار فوتبال ایران را زیرسؤال می‌برد، احساس مسئولیت کنند و راکد و ساکن و بی‌خیال عمل نکنند و چنان که درباره رفتار  و اظهارات  بازیکن عراقی نشان دادند، در برابر هر فرد هتاک، تهمت‌زن، تخریب‌گر و توهین‌کننده، مسئولانه عمل کنند و چنین گویندگان و حرافانی را به دادگاه و محکمه بکشانیم، اگر توانست، حرف‌های خود را ثابت کند، او را تشویق و تحسین کنیم و با خلاف و خلافکاری‌ای که او ثابت کرده، مقتدرانه و طبق قانون عمل کنیم ولی اگر نتوانست حرف‌ها و توهین‌های خود را ثابت کند، بازهم  طبق قانون و این  بار با خود او رفتار کنیم، شاید این بساط حرف بی‌پایه و بی‌اساس زدن، این رفتارها و گفتارهای یکطرفه و ناجوانمردانه که خواسته و ناخواسته با آبرو و اعتبار فوتبال و مردان این عرصه بازی می‌کند، جمع شود و هر کس در حد و اندازه خود حرف بزند و در اندازه گلیم و جایگاه خود قدم بردارد، شاید فوتبال ما به شرایط و فضای سالم- که در آن حرکت به سوی پیشرفت و گام زدن به جلو ممکن باشد- دست پیدا کند و...