در بند هایی از این بیانیه امده است : نظام سلطه و در رأس آن آمریکا از همان آغاز حیات انقلاب اسلامی شمشیر خود را به‌ روی اقتصاد ایران کشید و بخش‌های مختلف اقتصاد ایران را هدف تحریم‌های علنی و عملی قرار داد، تحریم‌هایی که در دهه 1990 تشدید شد و در دهه 2010 از مرزهای آمریکا فراتر رفت و کشورهای دیگر از تعامل با ایران منع شدند. از سوی دیگر سلطه دلار آمریکا بر اقتصاد جهانی، ابزاری به دست این کشور داد تا با سلاح تحریم کشورهای دیگر را هدف قرار دهد.
اما جای تأمل است که پس از گذشت 36 سال، اقتصاد ایران همچنان به دلار چنگ زده است و تلاشی برای رهایی خود از وابستگی به دلار انجام نداده است و همچنان، دلار به‌ عنوان ارزی واسط برای ایفای نقش در مبادلات تجاری انتخاب می‌شود تا عمده مزایای استفاده‌ ما از این ارز تنها به سود آمریکا باشد.
این در حالی است که بعد از ابلاغ سیاست‌های کلی اقتصاد مقاومتی، انتظار می‌رفت که بانک مرکزی جمهوری اسلامی ایران علاوه بر ارتباط مؤثر در زمینه‌های اقتصادی و تجاری با کشورهای جهان، در جهت کاهش وابستگی سیستم تعاملات بانکی خارجی کشور به دلار و یورو قدم بردارد و در چارچوب اقتصاد مقاومتی و نیاز کشور، به سمت پایداری اقتصادی حرکت کرده و آسیب‌پذیری کشور در این حوزه را کاهش دهد.
اگرچه پیمان پولی دوجانبه همچنان مهجور و مغفول مانده است اما می‌توان این شیوه را یکی از بهترین راهکارها در زمینه عدم وابستگی منفی اقتصادی دانست. چرا که یکی از مزایای این طرح حذف دلار از مبادلات دوجانبه‌ ماست و آمریکا دیگر امکان ردگیری مسیرهای تجاری کشورمان را نخواهد داشت و به این وسیله، عملاً می‌توانیم بخش بسیار مهمی از تحریم‌ها را با شکست مواجه کرده و به‌ راحتی به فعالیت‌های اقتصادی بین‌المللی خود ادامه دهیم.
اما جای تعجب است که پیمان‌های پولی دوجانبه که راهکاری برای واکسینه کردن اقتصاد در برابر تحریم‌هاست و این اطمینان را به کشور می‌دهد تا با ارز داخلی خود در زمان‌های مختلف و بدون احساس خطر تحریم‌ها، به انجام معاملات تجاری بپردازد مورد توجه جدی دستگاه سیاست‌گذاری ایران قرار نگرفته است.
از سوی دیگر جای بسی تعجب است که با نطق اخیر معاون وزیر امور خارجه امریکا که اظهار داشته بود «در صورت توافق نهایی نیز تحریم‌های مربوط به حقوق بشر و تروریسم علیه ایران برای یک زمان بسیار بسیار طولانی پابرجا می‌ماند» و بدین ترتیب تحریم‌های نفتی و بانکی به این زودی‌ها قابل لغو نخواهند بود، چطور دولت همچنان تمرکز خود را تنها بر مذاکره با کشورهای غربی قرار داده است؟