پس اگر کسی خود را بفروشد، «عبدالدنیا» می‌شود و اگر کسی جان خود را بخرد «عبدالله» می‌شود. اولی اسیر است و دومی آزاده. این آزادی است و آن بندگی و اسارت، آنکه دنیا را قرارگاه خود کرده، بنده شهوت و غضب خویش است و آنکه دنیا را گذرگاه خود قرار داد، آزاده است و بنده سرافراز خدا.
حسن بن محبوب نقل می‌کند: شخصی نزد علی(ع) از مشکل مادی‌اش شکایت کرد، امام علی(ع) درجواب فرمود: بدان که هر چه بیش از احتیاج زندگی‌ات به دست آوردی، در واقع انباردار و خازن دیگری خواهی بود. (بحارالانوار، ج 7، ص 90)
البته اگر کسی توان کسب درآمدهای بالا را نیز داشته باشد، نباید از این کار خودداری کند، اما مازاد بر نیاز خویش را برای آخرتش انفاق کند. (1)
______________________
1- رسائل بندگی، آیت‌الله شیخ مجتبی تهرانی، ص 144