این 3 نفر از مذاکرات هسته‌ای با ایران به عنوان بهترین مایه امیدواری برای پیشبرد منافع آمریکا و متحدان منطقه‌ای‌اش یاد کردند و از کنگره این کشور خواستند فعلا دست از اعمال تحریم‌های جدید علیه ایران بردارد.
ویلیام لورز سفیر سابق آمریکا در ونزوئلا و چک‌اسلواکی، توماس پیکرینگ معاون سابق امور سیاسی وزارت‌خارجه و جیم والش پژوهشگر واحد مطالعات امنیتی موسسه تکنولوژی ماساچوست طی یادداشتی مشترک در پایگاه اطلاع‌رسانی «انجمن کنترل تسلیحات» نوشتند: تعدادی از اعضای کنگره آمریکا خواستار پایان دادن به مذاکرات شدند و یا به اعمال تحریم‌های جدید تهدید کردند. نابود کردن دستاوردهای حاصله در چارچوب «برنامه مشترک»، اقدامی احمقانه و خطرناک است. این 3 تحلیلگر خاطر نشان کردند در طول یک سال گذشته ثابت شد که توافقنامه موقت ژنو موثرترین ابزار سیاسی در تاریخ مناقشه هسته‌ای ایران برای تحدید و کاهش ابعاد برنامه هسته‌ای این کشور است.
بسیاری از مخالفان مذاکرات هسته‌ای در ایران، «حسن روحانی» را به بر باد دادن منافع ایران متهم و بر بازگشت به اقتصاد مقاومتی برای مقابله با تحریم‌ها تاکید می‌کنند.
در ادامه این تحلیل آمده است: شماری از اعضای کنگره آمریکا نیز از تمدید مذاکرات هسته‌ای با ایران خشنود نیستند و به این نتیجه رسیده‌اند که تهدید به اعمال تحریم‌های جدید، ایران را به دادن امتیازات بیشتر وادار خواهد کرد. اما آمریکا و دیگر اعضای گروه پنج به علاوه یک و ما (نویسندگان این یادداشت) معتقدیم که این استدلال کنگره‌‌ای‌ها درست نیست و تهدید به تحریم‌های جدید نه تنها موجب دادن امتیاز بیشتر نمی‌شود، بلکه تاثیری معکوس دارد و باعث سرسخت‌تر شدن و خروج ایران از مذاکرات خواهد شد. اعمال تحریم‌های جدید ممکن است باعث مقابله به مثل ایران و شکل‌گیری چرخه تکراری تحریم‌های بیشتر آمریکا و ساخت سانتریفیوژهای ایران شود. این امر به نقش رهبری آمریکا در جهان لطمه خواهد زد و حتی باعث دشمنی بیشتر ایران با منافع آمریکا خواهد شد.
3 تحلیلگر معتقدند: واکنش کشورهایی که در حال حاضر از نظام تحریم‌های تحت امر آمریکا حمایت می‌کنند، قضیه‌ای مهم‌تر از عکس‌العمل ایران است. اعمال تحریم‌های جدید از سوی کنگره در ایران و سایر کشورهای جهان، به عنوان نقض یکجانبه تعهداتی تعبیر می‌شود که آمریکا طبق برنامه مشترک اقدام به عهده گرفته است. اگر کنگره بر اعمال تحریم‌ها پافشاری کند، از منظر جامعه بین‌المللی، آمریکا به عنوان کشوری که مایل و یا قادر به پایبندی به تعهداتش نیست؛ تلقی خواهد شد و در چنین شرایطی است که اروپا، روسیه، چین و دیگر کشورها ممکن است به نظام تحریم‌های بین‌المللی پشت کنند که در وهله نخست، به نشاندن ایران به پشت میز مذاکره کمک کرد. کنگره باید در این مقطع حساس از انجام اقداماتی که مذاکرات هسته‌ای را تضعیف می‌کند، خودداری کند.
نورز، پیکرینگ و والش در پایان تأکید می‌کنند: این مذاکرات (هسته‌ای) بهترین مایه امیدواری برای پیشبرد اهداف امنیت ملی آمریکا و متحدانش است.