به گفته محققان،  اگرچه دانشمندان از اسیدهای نوکلئیک مانند دی‌ان‌ای برای مونتاژ کردن اجسام استفاده می‌کنند،  اما بیشتر آنها به اندازه نانو بوده و با چشم غیرمسلح قابل مشاهده نیستند.
ساخت آنها به شکل بزرگ تر و قابل مشاهده‌تر با هزینه سنگینی همراه است. روش‌های کنونی همچنین اجازه کنترل یا انعطاف زیاد را در انواع مواد ساخته شده نمی‌دهند.
غلبه بر این چالش‌ها می‌تواند نتایج بزرگی درپی داشته باشد که از آن جمله می‌توان به قابلیت ساخت بافت برای ترمیم آسیب‌دیدگی‌ها یا حتی ساخت اندام‌هایی برای هزاران بیمار در انتظار دریافت عضو پیوندی اشاره کرد.
دانشمندان در تلاش برای ساخت یک ماده بزرگ تر و مقرون به صرفه‌تر که با دی‌ان‌ای به هم متصل می‌ماندند،  نانوذرات با پوشش دی‌ان‌ای از پلی‌استیرین یا پلی‌آکریل‌آمید ساخته‌اند. پیوندهای دی‌ان‌ای این نانوذرات ارزان را به یکدیگر چسبانده و مواد ژل مانندی بوجود آورده که با استفاده از چاپگر سه بعدی قابل چاپ هستند.
این مواد به راحتی قابل مشاهده بوده و می‌توان بدون نیاز به میکروسکوپ برروی آنها کار کرد. ماده چسبنده دی‌ان‌ای همچنین به محققان اجازه داد تا چگونگی در کنار هم قرار گرفتن این ژلها را کنترل کنند.
این پژوهش نشان داد که سلول‌های انسان می‌توانند درون این ژلها رشد کنند که اولین گام به سوی هدف نهایی استفاده از این مواد به عنوان چارچوبی برای پرورش بافت‌ها به شمار می‌رود.
نتایج این تحقیق در مجله ACS Biomaterials Science & Engineering منتشر شده است.