(بدان ای سالک راه خدا!) آنچه در مکاتب الهی مطرح است، خدامحوری است، نه انسان‌محوری و مردم‌سالاری، لذا اگر در جوامع دینی، خواست مردم، موافق با خواست خدا بود، اجرایی می‌شود و اشکالی هم ندارد، اما اگر خواست عمومی با اوامر الهی تفاوت و مغایرت داشت، باید اراده تشریعیه الهیه مقدم شود و از هواهای نفسانی مردم تبعیت ننمود. منطق اسلام «خداسالاری و خدامحوری» به این معنا است که کاملا مبانی شرک‌آمیز مردم‌سالاری را رد می‌کند. خداوند خطاب به پیامبر گرامی(ص) می‌فرماید: کسانی که از یاد من رو گردان شده و چیزی جز این زندگی دنیا را اراده نکرده‌اند رها کن! اینها کسانی هستند که انسان‌سالار هستند و دنیا را هدف خویش قرار داده‌اند. شعور اینها، بیش از این را نمی‌فهمد (النجم - 29).
معنای «خداسالاری» این نیست که انسان هیچ‌گاه به خواسته خویش عمل نکند، بلکه باید هر جا که دید خواسته او با خواسته الهی تنافی دارد، خواسته خدا را مقدم داشته و دست از هوای خویش بردارد. یعنی باید خواسته انسان در محدوده خواسته‌های الهی قرار بگیرد. به تعبیر دیگر اگر مردم‌سالاری در طول خداسالاری باشد اشکالی ندارد. مردم‌سالاری آنجا مذموم و ممنوع است که در عرض خداسالاری باشد.(1)
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
1- رسائل بندگی، آیت‌الله شیخ مجتبی تهرانی، ص 127