به گزارش پایگاه خبری حوزه هنری، محمدرضا سرشار داستان نویس و پژوهشگر ادبی در باره نوشتن در موضوع انقلاب و مسائل پیرامون آن گفت: افرادی كه می‌خواهند در زمینه انقلاب بنویسند باید بر تمام ریشه‌های تاریخی، اجتماعی و اعتقادی آن واقف باشند تا اثری جذاب و مخاطب پسند روانه بازار شود.
این مدرس داستان نویسی یكی از دلایل كمبود آثار فاخر در حوزه انقلاب و دفاع مقدس را ضعف اطلاعاتی نویسندگان دانست و خاطرنشان كرد: خواندن تمام رمان‌هایی كه در این زمینه به رشته تحریر درآمده‌اند یكی از وجه‌هایی است كه نویسنده با اشراف بر آن می‌تواند در نویسندگی برای این حوزه تبحر به دست آورد. تجزیه و تحلیل خیلی از مسائل مرتبط در این خصوص نیز در آمادگی نویسنده برای ورود به موضوع انقلاب می‌تواند كمك شایانی كند.
وی محوریت قرار گرفتن شخصیت‌های فقیر و سطح پایین اجتماعی را در داستان‌های انقلاب معضل بزرگی در مسیر ادبیات كشور به شمار آورد و عنوان كرد: قهرمان شدن افرادی كه از موقعیت اجتماعی و اقتصادی پایین برخوردار هستند و همچنین كسب عدالتی كه این افراد به دنبال آن هستند در شأن ادبیات انقلاب نیست و نویسندگان باید با خلق شخصیت‌هایی كه فرهیخته و دانشجو هستند داستان خود را شكل دهند.
سرشار انتشار تعداد زیاد رمان در حوزه انقلاب را نكوهش كرد و اظهار داشت: نوشتن رمان‌هایی كه از نظر كیفی در حد موضوع انقلاب نیستند باعث می‌شود تا مخاطب‌هایی كه وجود دارد كمتر شود. به همین خاطر، اگر در سال رمان‌های محدودی منتشر شود ولی مخاطبان زیادی را به خود جذب كند، می‌توان به آینده ادبیات انقلاب امیدوار بود.
وی ادامه داد: سفارش دادن مسئولان فرهنگی كشور به نویسندگانی كه خیلی به موضوع انقلاب اعتقاد ندارند، باعث كم كاری‌هایی در نشان دادن واقعیت‌هایی در این حوزه می‌شود كه این موضوع در ضعف آثار این حوزه تأثیرگذار است.
وی افزود: در این خصوص می‌توان به ادبیات جنگ روسیه اشاره كرد كه با اعتقادی كه تولستوی به جنگ داشت، توانست با كتاب
«جنگ و صلح» شهرت جهانی كسب كند و با گذشت سال‌ها از چاپ آن هنوز شهرت خود را حفظ كند.
این منتقد ادبی انتخاب داوران برای جشنواره داستان انقلاب را نكته‌ای مهم مطرح كرد و گفت: مسئولان برگزاری باید در انتخاب داوران برای جشنواره؛ میزان اطلاعات، شناخت و اعتقاد آن‌ها نسبت به این موضوع را ملاك قرار دهند و صرفاٌ رزومه فرد در حوزه ادبیات را مهم تلقی نكنند.
سرشار نحوه بیان نویسنده در پرداختن به این موضوع را مهم تلقی كرد و گفت: این موضوع باید همواره مورد توجه قرار گیرد كه بیان نو و امروزی در داستان انقلاب جایی ندارد و باید متناسب با زبان روایت قصه به آن پرداخته شود.
وی متذكر شد: داستان انقلاب به مانند شعر نیست كه بخواهیم از هر نوع زبانی در بیان آن استفاده كنیم. به همین خاطر، توجه به مكتب واقع گرایی در سیر داستان انقلاب باید مورد توجه نویسنده قرار گیرد.