سوءاستفاده نظام‌مند از کودکان در کلیسای کاتولیک

دست‌کم ۲۱۶هزار کودک در فرانسه بین سال‌های ۱۹۵۰ تا ۲۰۲۰ توسط کارکنان کلیسا‌ها مورد آزار جنسی قرار گرفتند.
به گزارش خبرگزاری میزان‌، بیش از ۷۰ سال است که کودکان در فرانسه در کلیسای کاتولیک، در مقیاسی غیرقابل درک، مورد خشونت جنسی قرار گرفته‌اند. 
براساس گزارش کمیسیون مستقل سوءاستفاده جنسی در کلیسا (CIASE)، دست‌کم ۲۱۶هزار کودک توسط کارکنان کلیسا‌ها مورد سوءاستفاده قرار گرفته‌اند.
گزارش CIASE که در سال ۲۰۲۱ پس از دو سال‌ونیم تحقیق منتشر شد، براساس بیش از دو هزار و ۵۰۰ شهادت و هزاران بایگانی کلیسا و دادگاه تهیه شده است. یافته‌ها از نظر وسعت سرسام‌آور توصیف شده‌اند و روشن می‌کنند که کلیسای کاتولیک فرانسه در انجام وظیفه اساسی خود برای محافظت از کودکان شکست خورده است.
بازماندگان از سکوت و از زخم‌های روانی مادام‌العمر صحبت کردند. بسیاری توضیح دادند که چگونه کارکنان کلیسا‌ها از موقعیت خود سوءاستفاده کردند و به کودکان باوراندند که سوءاستفاده عادی یا حتی موجه است. 
در حالی که این گزارش، سوءاستفاده‌ها را در طول ۷۰ سال بررسی کرده بود، رسوایی موسوم به Bétharram که بین سال‌های ۲۰۲۳ تا ۲۰۲۵ در فرانسه موردتوجه قرار گرفت، نشان می‌دهد که افشای سوءاستفاده‌ها ادامه دارد و سوءاستفاده در کلیسا نه‌تنها موضوعی مربوط به تاریخ است، بلکه امروزه نیز از طریق اظهارات بازماندگان آشکار می‌شود.
پایگاه هیومنیوم نوشت: تجاوز‌های مداوم نه‌تنها خیانت به اعتماد، بلکه نقض تعهد‌های فرانسه تحت کنوانسیون حقوق کودک سازمان ملل است که حق هر کودک را برای امنیت و کرامت تضمین می‌کند. 
در نوتردام دِ بتارام، یک مدرسه شبانه‌روزی کاتولیک در منطقه پیرنه، بیش از ۲۰۰ شکایت قانونی ثبت شده است، از جمله ۹۰ مورد مربوط به خشونت جنسی یا تجاوز جنسی، که دهه‌ها از ۱۹۵۷ تا ۲۰۰۴ را پوشش می‌دهد. 
یک تحقیق پارلمانی فرانسه آن را بزرگ‌ترین رسوایی سوءاستفاده در تاریخ این کشور نامیده است که شکست‌های دولت و همچنین همدستی کلیسا را آشکار می‌کند. 
بازماندگان، فضای رعب و وحشت را توصیف کردند؛ کودکان تا حد بیهوشی مورد ضرب‌وشتم قرار می‌گرفتند، موهایشان کنده می‌شد، کودکان مجبور می‌شدند تمام شب در سرما بیرون بایستند.
برخی دیگر از تجاوز جنسی نظام‌مند توسط کارکنان کلیسا که کودکان آسیب‌پذیر، مانند کودکان خانواده‌های تک‌سرپرست یا کودکان داغدار مرگ والدین را طعمه خود قرار می‌دادند، صحبت کرده‌اند. 
کلیسای کاتولیک در فرانسه برای دهه‌ها به جای عدالت، به سیستم قوانین کلیسایی خود متکی بود. این چارچوب موازی به طور معمول حفظ نهاد کلیسا را بر امنیت کودکان اولویت می‌داد.
سوءاستفاده به‌عنوان گناهی که باید بخشیده شود یا ضعفی که باید اصلاح شود، تلقی می‌شد، نه جرمی که باید گزارش شود.
این فرهنگ با نحوه آموزش کارکنان کلیسا تقویت شد. به کارکنان آینده به جای شجاعت اخلاقی، اطاعت محض آموزش داده می‌شد و محیطی ایجاد می‌شد که در آن زیر سؤال بردن اقتدار کلیسا منع می‌شد. کارکنان کلیسا به‌عنوان چهره‌های مقدس ارتقا داده می‌شدند و برای کودکان، این اقتدار ساختگی مقاومت را غیرقابل تصور می‌کرد و آنها را بی‌دفاع می‌گذاشت.
حتی پس از آنکه گزارش CIASE دهه‌ها سوءاستفاده را افشا کرد، بخش‌هایی از کلیسای فرانسه از محرمانه بودن اعتراف به‌عنوان الزام‌آورتر از قانون دفاع کردند. 
همچنین، روایت‌های بازماندگان و سوابق داخلی نشان می‌دهد که چگونه مافوق‌ها به‌طور مداوم پنهان‌کاری را بر شفافیت ترجیح می‌دادند. کارکنان سوءاستفاده‌گر به کلیسا‌های جدید منتقل می‌شدند، جایی که آنها همچنان به کودکان دسترسی داشتند. خانواده‌هایی که سعی در ابراز نگرانی داشتند، تحت فشار قرار می‌گرفتند تا انکار کنند.