مــرا به خـودم واگذار مکن

یک ذره عُجب سبب می‌شود که خدا عنایت خودش را از بنده بگیرد تا بنده عجزش بر خودش ثابت بشود. 
ما در دعاهایمان می‌خوانیم: «وَ لاتَکلْنی الی‌ نَفْسی طَرْفَةَ عَینٍ ابَداً». انسان در هر مقامی که باشد، همیشه باید به خدا عرض کند: خدایا مرا یک چشم بر هم زدن به خودم وامگذار.
امّ سَلَمه می‌گوید: یک شب در دل شب بیدار شدم، دیدم پیغمبر در بستر نیست. یک وقت متوجه شدم در گوشه اتاق مشغول عبادت است. به سخنانش گوش کردم، دیدم می‌گوید: «الهی لاتُشْمِتْ بی‌عَدُوّی وَ لاتَرُدَّنی الی کلِّ سوءٍ اسْتَنْقَذْتَنی مِنْهُ... وَ لا تَکلْنی الی نَفْسی طَرْفَةَ عَینٍ ابَداً». خدایا مرا به بدی‌هایی که از آنها رهانیده‌ای برنگردان! 
خدایا مرا دشمن شاد نفرما!... خدایا مرا یک لحظه، یک چشم به هم زدن به خودم وامگذار، یعنی عنایت و لطف خودت را از من مگیر. (این را پیغمبر آخرالزمان می‌گوید)
به این‌جا که رسید، امّ سلمه بی‌اختیار شروع کرد هق هق ‌گریه کردن و فریاد زدن. دعای پیغمبر(ص) که تمام می‌شود می‌فرماید: امّ سلمه چرا می‌گریی؟ عرض می‌کند: یا رسول‌الله! وقتی که شما این سخن را می‌گویید که خدایا مرا یک چشم به هم زدن به خود وامگذار، پس وای به 
حال ما. 
نفرمود من تعارف کردم، العیاذبالله برای تعلیم تو گفتم. فرمود: البته همین است. برادرم یونس خدا یک لحظه او را به خود واگذاشت و آمد به سرش آنچه آمد. 
استاد شهید مطهری، سیری در سیره نبوی، ص۱۳۵