# پرسه ـ در ـ فضای ـ مجـازی
به جای کیهان، یقه روحانی و ظریف را بگیرید
کاربری با اشاره به مطلب یکی از بازیگران علیه خبر توصیه کیهان به وزارت خارجه مبنی بر بی‌اثر‌بودن مکانیسم ماشه، نوشت: «در شرایطی که قبلاً ظریف و روحانی و تیم برجامی زیر بار نمیرفتن که مکانیسم ماشه در برجام هست و می‌تونه خطرناک باشه؛ الان که به واسطه اینکه دیگه برجامی وجود نداره کیهان یک توصیه حقوقی راهگشا کرده که مکانیسم ماشه دیگه ارزش و اثر حقوقی نمیتونه داشته باشه؛ الان همونها که موقع امضای برجام برای ظریف و روحانی که خطر مکانیسم ماشه رو انکار می‌کردن کف و هورا میزدن؛ از کیهان طلبکار شدن که چرا میگی مکانیسم ماشه ارزش حقوقی و خطری نداره! خب اگه اصرار دارید که خطری از طرف مکانیسم ماشه کشور رو تهدید می‌کنه برید یقه ظریف و روحانی رو بگیرید نه کیهان. بیچاره ملتی که عقلشون دست امثال‌پرستویی و... باشه.»
قهرمانان و وطن‌فروشان
محسن مقصودی با انتشار این تصاویر نوشت: «قهرمان‌ها و وطن‌فروش‌ها در کمتر از یک دقیقه صف‌شان را مشخص می‌کنند. یکی در حالی که در خطر است با انگشت اشاره برای دشمن رجز می‌خواند و دیگری با انگشت شست ذلیلانه با دشمنی که دستش به خون کودکان و زنان و مردان وطنش است، همراهی می‌کند. چقدر دلم برای سقوطت سوخت آقای فغانی استرالیایی!»
تجلیل از وطن‌فروشان
فردوس با انتشار این تصاویر نوشت: «میگن ورزش سیاسی نیست، چرا به فغانی اعتراض می‌کنید!؟ اتفاقاً انتخاب فغانی برای سوت‌زنی فینال در آمریکا و دریافت مدال از دست ترامپ سیاسی‌ترین کار این روزهای آمریکا بود! همونطور که اهدای نوبل و اسکار به ایرانی‌ها همیشه سیاسی بوده! دنبال ساختن این تصور بین مردم هستن که ایرانی زمانی موفقه و لایق جوایز بین‌المللی میشه که مخالف این نظام و حکومت باشه و به وطنش پشت کنه!»
غیرتی که بایگانی شد
احسان صالحی: «به قول عکاس‌ها، فغانی دیشب در نقطه طلایی بود. می‌توانست جوری ژست بگیرد که بین صدها میلیون چشمی که به این قاب دوخته‌شده، دل بچه‌های شهدای ایران و انسان‌های ضدظلم کل دنیا را شاد کند اما ترجیح داد غیرت ایرانی را در وجودش بایگانی و دل صهیونیست‌ها را خنک کند!»
برنده‌ها سمت وطن می‌ایستند
محمد اکبرزاده: «تاریخ میگه برنده اونه که سمت وطنش بایسته و کاش هیچ ایرانی‌ای بازنده نمی‌شد!»
نتیجه ترک خانه
وحید یامین‌پور: «اینکه وطنت را ترک کنی، یک انتخاب است. انتخابی که در ادامه انسان را در انبوهی از موقعیت‌های جبری، گرفتار می‌کند و گاه به ذلت می‌کشاند. به گمانم حتی ویران‌ترین خانه‌ها، از مهاجر‌بودن در باشکوه‌ترین مقصدها، آرامش بیشتری دارند. ترک خانه، اغلب، انسان را با همه‌چیز بیگانه می‌کند.»