حمله صهیونیست‌ها به زیرساختهای سوریه در طرطوس و لاذقیه
سرویس خارجی-
تجاوزات رژیم آپارتاید به خاک سوریه همچنان ادامه دارد و منابع از شنیده شدن صدای انفجارهای شدید در دو استان لاذقیه و طرطوس سوریه بعد از حملات هوائی جنگنده‌های رژیم اسرائیل به مواضع نظامی در این دو استان خبر دادند.
با نگاهی به حملات مستمر رژیم آپارتاید اسرائیل به زیرساختهای نظامی سوریه، به‌ویژه در طرطوس و لاذقیه، یک الگوی بلندمدت از استراتژی «فرسایش تدریجی حاکمیت ملی سوریه» توسط رژیم اسرائیل مشهود است؛ الگویی که از سال ۲۰۱۲ میلادی(۱۳۹۱ شمسی) تاکنون، با بهره‌گیری از خلأهای قدرت ناشی از جنگ داخلی و بحران‌های سیاسی در دمشق، به اشکال مختلف دنبال شده است. حملات اخیر که برای نخستین‌بار به پادگان نظامی در طرطوس نیز کشیده شد، نشان می‌دهد تل‌آویو از شرایط متزلزل حاکم بر سوریه پس از سقوط «بشار اسد»، بیش از هر زمان دیگری برای پیشبرد امنیت پیش‌دستانه(!) خود بهره می‌گیرد. بیانیه‌های رسمی ارتش اسرائیل و اظهارات وزیر جنگ این رژیم، تأکیدی بر منطق «بازدارندگی تجاوزگرانه» است که در آن امنیت منطقه‌ای صرفاً از دریچه منافع رژیم اسرائیل تفسیر می‌شود، نه موازین بین‌المللی.
به گزارش «ایسنا»، رسانه‌های سوری اعلام کردند که در حمله هوائی رژیم اسرائیل تیپ ۱۰۷ در زاما در حومه جبله و در حمله هوائی دیگری، پادگان الشامیه در حومه لاذقیه هدف قرار گرفت. در حمله دیگری نیز یک پایگاه نظامی متعلق به نظام سابق سوریه در اطراف شهر طرطوس هدف قرار گرفت. این نخستین‌بار است که رژیم اسرائیل این پایگاه نظامی را در طرطوس هدف قرار می‌دهد. ارتش رژیم آپارتاید اسرائیل در بیانیه‌ای اعلام کرد که جنگنده‌های آن حملاتی به انبارهای سلاح در منطقه لاذقیه در سوریه داشتند که در این انبارها، موشک‌های زمین به دریا وجود داشت و «تهدیدی را علیه آزادی دریانوردی بین‌المللی و اسرائیلی ایجاد می‌کرد.» همچنین «یسرائیل کاتس»، وزیر جنگ رژیم اسرائیل، در واکنش به این حمله ارتش اشغالگر گفت: «هیچ مصونیتی برای هیچ طرفی وجود نخواهد داشت. ما اجازه تهدید اسرائیل را نخواهیم داد و به دفاع از امنیت اسرائیل ادامه خواهیم داد.»
عملیات مخفیانه رژیم
خبر دیگر آن‌که رسانه‌های رژیم اسرائیل مدعی شدند که گروهی از نظامیان گردان ۷۰۰۶ وابسته به تیپ گولانی در ارتش این رژیم، عملیاتی محرمانه را تحت پوشش تاریکی شب در روستای «الخضر» در خاک سوریه انجام داده‌اند. این رسانه‌ها مدعی شدند که این اقدام پس از دریافت اطلاعات ادعایی درباره وجود مقادیر زیادی از تسلیحات متعلق به حزب‌الله لبنان در این روستا صورت گرفت. طبق این اطلاعات، سلاح‌های مذکور برای استفاده در عملیات علیه نیروهای ارتش رژیم صهیونیستی در نظر گرفته شده بودند. در این عملیات، که به‌صورت مشترک میان نیروهای سواره و پیاده‌نظام انجام شد، به ادعای منابع عبری، تهدید مورد نظر خنثی شده و نیروهای عملیاتی بدون مواجهه با مقاومتی قابل‌توجه، به پایگاه خود بازگشتند.
گروهک‌های زیرزمینی داعش بیدار شده‌اند
همچنین روزنامه «رأی الیوم» درخصوص نخستین حمله داعش علیه رژیم تروریستی الجولانی بعد از سقوط نظام بشار اسد نوشت که تشکیلات تروریستی داعش عبارت «نظام مرتد سوریه» را در جریان به‌عهده گرفتن مسئولیت عملیات روز پنجشنبه در استان سویدا به کار برد. این بدان معنی است که عناصر الجولانی به صورت علنی هدف قرار می‌گیرند و وی نمی‌تواند جلوی این روند را بگیرد چرا که قدرت مرکزی در دمشق ضعیف بوده و سلاح در سراسر سوریه در دسترس است. به نظر می‌رسد گروه‌های زیرزمینی داعش در سوریه بیدار شده‌اند. آن‌طور که «مهر» به نقل از این روزنامه نوشته است، هفته‌نامه «النبأ» وابسته به داعش دیدار اخیر الجولانی با ترامپ را محکوم کرده و معتقد است که تغییر ظاهر الجولانی تروریست و دیدار با ترامپ مبارزه با رژیم دمشق را واجب می‌کند.
در پایان گفتنی است، در این میان، بیداری مجدد شاخه‌های پنهان داعش و حملات آن‌ها به رژیم تروریستی تازه روی کارآمده الجولانی (الشرع) معادله امنیتی سوریه را پیچیده‌تر کرده است. نکته اساسی در این تحولات، نه فقط حضور بازیگران متعدد غیردولتی در عرصه سوریه، بلکه رقابت موازی آن‌ها برای مشروعیت سیاسی و کنترل سرزمینی است؛ رقابتی که به بازتولید خشونت و بی‌ثباتی ساختاری انجامیده است. در حالی که رژیم اسرائیل از این وضعیت چندپارچه برای تأمین امنیت نسبی خود در مرزها بهره می‌برد، قدرت‌های منطقه‌ای چون ترکیه و عربستان نیز در تلاش‌اند از خلأ قدرت مرکزی در سوریه به نفع توازن ژئوپلیتیکی جدیدِ مورد علاقه خود بهره ببرند. بنابراین، آینده سوریه در سایه این دخالت‌های متقاطع، بیش از آن‌که به سمت بازسازی ملی حرکت کند، به صحنه‌ای برای آزمون‌های ژئوپلیتیک، بازآرایی گروه‌های شبه‌نظامی و تضاد منافع بین‌المللی تبدیل شده است، صحنه‌ای که در آن مشروعیت دیگر از لوله تفنگ یا پوشش دیپلماتیک، نه از رأی مردم یا روندهای حقوقی، برمی‌خیزد.
از همین منظر، گرچه تجاوزات بیگانگان بسیار خطرناک است، به نوعی که این روزها مردم سوریه در قنیطریه ناچار هستند برای حراست از روند عادی زندگی، با گشتی‌های رژیم صهیونیستی درگیر شوند، اما خطر اصلی نه در تداوم این حملات خارجی یا حتی بازگشت داعش، بلکه در تثبیت یک الگوی جدید «سیاست بدون دولتِ مشروع» در سوریه است؛ وضعیتی که در آن، ساختارهای سنتی حاکمیت جای خود را به شبکه‌های امنیتی، شبه‌دولتی و گاه فرقه‌ای داده‌اند که هرکدام مدعی نمایندگی بخشی از کشورند. در چنین شرایطی، سوریه در آستانه تبدیل شدن به یک «مدل آزمایشگاهی» از دولت‌های پسا- ملی در منطقه است؛ جایی که مرز میان تروریسم، مشروعیت سیاسی و روابط دیپلماتیک عمداً محو شده تا مهندسی ژئوپلیتیک منطقه بدون مقاومت بومی انجام گیرد. اگر این روند تثبیت شود، نه‌تنها بازگشت به یک نظم سیاسی یکپارچه دشوار خواهد بود، بلکه الگوی سوریه می‌تواند به دیگر نقاط بحرانی منطقه نیز تعمیم یابد؛ منطقه‌ای که بیش از هر زمان، از غیاب نظم بین‌الملل عادلانه و حضور پررنگ بازیگران غیردولتی آسیب می‌بیند.