وفاداری تا آخرین پرواز

 

 

حادثه تلخ و تأثرانگیز سقوط بالگرد حامل رئیس‌جمهور مردمی و انقلابی ایران اسلامی، شهید آیت‌الله سید ابراهیم رئیسی، داغی بزرگ بر دل ملت گذاشت. در این میان، در کنار چهره‌های شناخته‌شده‌ای که به دیدار حق شتافتند، نامی درخشان‌ نیز بر زبان‌ها افتاد؛ شهید سید مهدی موسوی، سرتیم حفاظت رئیس‌جمهور. مردی که سال‌ها در گمنامی، جان خود را سپر امنیت خادمان ملت کرد و در نهایت، جان خود را نثار همان وظیفه‌ای کرد که به آن عشق می‌ورزید.

او یک محافظ نبود، او یک سرباز تمام‌عیار انقلاب بود. مردی از جنس ایمان، وفاداری و اخلاص. کسی که در سکوت و بی‌نامی، در قلب حوادث و مأموریت‌ها حاضر می‌شد، نه برای نام و نان، بلکه برای ادای تکلیف. در ادبیات انقلابی ما، کسانی همچون سید مهدی موسوی، مصداق راستین «رجال صدقوا ما عاهدوا الله علیه» هستند؛ مردانی که بر سر پیمان خود با خدای خویش، تا آخر ایستادند و سرانجام با لباس خدمت، به دیدار معبود شتافتند. شهید موسوی از جمله نیروهایی بود که پله‌پله از صفوف نیروهای امنیتی و حفاظتی بالا آمد اما هرگز، لحظه‌ای به عنوان و مقام دل نبست. سرتیم حفاظت رئیس‌جمهور بودن برای او نه امتیاز، که مسئولیت بود؛ مسئولیتی سنگین، پرخطر و البته سرشار از برکت. او چه در سفرهای داخلی و چه در مأموریت‌های خارجی، همواره در کنار رئیس‌جمهور بود. اما در هیچ‌جا برای دیده شدن نایستاد. تصویرش در قاب رسانه‌ها کمتر ثبت شد، اما اثرش در تاریخ این ملت ماندگار خواهد ماند. او جزو آن نسل مؤمن، مؤدب، باصلابت و دلسوزی بود که میان تشریفات و تجمل، دنبال «امنیت در خدمت مردم» می‌گشت. شهید موسوی به‌راستی محافظ نبود، مأمور حفاظت از آرمان‌های انقلاب بود. در جلسات و دیدارها، شهید موسوی را همیشه یک قدم عقب‌تر از رئیس‌جمهور می‌دیدیم؛ آرام، متمرکز، بدون هرگونه رفتار خودنمایانه. اما این پشت صحنه بودن به ‌معنای نبودن در متن ماجرا نبود. او همواره چشم بیدار دستگاه اجرائی بود؛ نه‌تنها در تأمین امنیت فیزیکی، بلکه در محافظت از آرامش روانی رئیس‌جمهور در میان دریای بحران‌ها. او از جمله کسانی بود که امنیت را نه در سایه سلاح، که در سایه ایمان و توکل می‌دید. برایش حفاظت یعنی دل‌سپردگی به وظیفه، و دل‌ کندن از آسایش. او یک انقلابی واقعی بود، نه با شعار، بلکه با رفتار و باور. در آن روز سرنوشت‌ساز در ارتفاعات ورزقان، وقتی بالگرد در دل مه و باران محو شد، سید مهدی موسوی، همچنان بر سر عهد خود باقی ماند. با جان و دل، همراه رئیس‌جمهور و یارانش تا آخرین لحظه پرواز کرد. او تا آخرین ثانیه، محافظت را رها نکرد. به‌راستی که این شهادت، نه یک پایان، بلکه نقطه اوج یک عمر خدمت صادقانه برای انقلاب بود. امروز که در جوار یاران شهیدش آرام گرفته، وظیفه همه ماست که نسل جدید را با این چهره‌های نورانی آشنا کنیم. قهرمان واقعی کسی است که در خط مقدم باشد، بی‌آنکه عکس و کلیپش در شبکه‌های مجازی بچرخد. در دورانی که برخی‌ها با لباس خدمت، دنبال جلب توجه هستند، امثال شهید موسوی ترجیح دادند در سایه بمانند، ولی امنیت را بر ملت سایه‌افکن کنند. او یادآور نسلی است که جان را کف دست گرفتند، تا پرچم عزت و استقلال بر زمین نیفتد. اکنون او رفته است، اما راه و رسمش باید بماند. باید نسل جوان بداند که مردان بزرگی چون شهید موسوی، ستون‌های پنهان انقلاب بودند و هستند. روح بلندش در کنار یاران شهیدش، زنده است و خون پاکش، ضامن امنیت این ملت خواهد ماند.