سرویس خارجی-

خودکشی کودکان در ژاپن در سال ۲۰۲۴ به رکورد دردناک جدیدی (۵۲۷ کودک مدرسه‌ای در سال) رسیده است!

در میانه زمانی که جهان از همه‌گیری ویروس کووید-19 در تب بود، ژاپن آمار یک‌ماه‌ای را منتشر کرد از کسانی که در یک ماه (ماه اکتبر 2020؛ مهر/آبان 1399) دست به خودکشی زده‌اند، آماری هشدار دهنده برای سایر کشورهای جهان. طبق این آمار: «یک ماه خودکشی در ژاپن بیش از یک سال مرگ و میر ناشی از کرونا (یکی از وحشتناک‌ترین ویروس‌های شناخته شدۀ تاریخ بشر) در این کشور بود.» آمارها همچنین نشان می‎‌داد که گرایش به خودکشی در بین زنان ژاپنی شدیدتر از مردان بوده است. این میزان از خودکشی ظرف یک ماه از سال ۲۰۱۵ به این سو در کشور ژاپن بی‌سابقه بود و همان موقع بسیار مورد توجه رسانه‌ها و کارشناسان قرار گرفت. البته باید توجه داشت که کشورهای جهان به ‌ویژه کشورهای صنعتی معمولاً به طور مستمر شمار موارد خودکشی را منتشر نمی‌کنند.

حالا ما با آمارهایی رو‌به‌رو هستیم که با توجه به بازه سنی که شامل می‌شود بسیار دردناک و شوکه‌کننده است، آمارهای اولیه دولت ژاپن در روز چهارشنبه (29 ژانویه؛ 10 بهمن) نشان می‌دهد: «در سال ۲۰۲۴ میلادی ۵۲۷ کودک که در مدارس ابتدائی، راهنمایی و دبیرستان ژاپن تحصیل می‌کردند بر اثر خودکشی جان خود را از دست داده‌اند. این میزان ۱۴ نفر نسبت به سال ۲۰۲۳ افزایش یافته و بالاتر از رکورد قبلی یعنی ۵۱۴ خودکشی در سال ۲۰۲۲ است.» براساس آمار رسمی، دانش‌آموزان دبیرستانی در رتبه اول خودکشی قرار دارند و سپس دانش‌آموزان متوسط اول و ابتدائی قرار دارند. در این‌جا نیز آمارها نشان می‌دهد که از این تعداد ۲۳۹ نفر پسر و ۲۸۸ نفر دختر بودند که دخترها به نسبت سال ۲۰۲۳ میلادی ۳۸ مورد بیشتر خودکشی کرده‌اند.

با اینکه میزان خودکشی کودکان و نوجوانان در ژاپن افزایش داشته اما رقم کلی خودکشی در این کشور ۲۰۲۶۸ مورد بوده که به نسبت سال قبل‌تر از آن کاهشی بوده است. به طور کلی سال ۲۰۲۴ از نظر آماری دومین سالی است که در آن خودکشی در ژاپن به پایین‌ترین حد از سال ۱۹۷۸ می‌رسد. آن‌طور که «شفقنا» نوشته است، مسائل بهداشتی و درمانی شایع‌ترین دلایل خودکشی در ژاپن هستند. پس از آن مشکلات مربوط به مسائل اقتصادی و زندگی و مشکلات خانوادگی قرار دارند. در میان کودکان نیز مسائل مربوط به مدرسه ۵۷۸ مورد را به خود اختصاص دادند، در حالی که ۴۲ مورد خودکشی به خاطر مشکلات مربوط به رسانه‌های اجتماعی یا تعاملات آنلاین بوده است.گفتنی است، معنی گم‌شده زندگی و بی‌معنی شدنِ زیست روزمره آدم‌ها آن‌ها را به ته چاهِ ویلِ پوچی پرت می‌کند. مهم نیست که در کجای صنعت جهان ایستاده باشی یا مهم نیست که «مدعی معنویت» باشی یا نه، اگر واقعیات روزمره زندگی‌ات تهی از معنا باشد، باید منتظر امراضِ ناشی از پوچی باشی. آنچه به زندگی روزمره معنا می‌دهد نیز تنها درکِ آثار متعالی افعال روزمره است که آن را در سطح عالی‌اش «دین» توضیح می‌دهد. «دین» قرار نبود ویروس کرونا را درمان کند یا مشکلات اقتصادی را به صورت مستقیم حل کند، اما می‌تواند با توضیح معناداریِ عالم و گشودنِ درِ زندگی جاودان بر روی انسان و چگونگی ارتباط با قادرِ متعال این امراض روحی را درمان کند تا انسان راه‌حل مشکلاتش را در منحل کردن خودش نبیند!