ورزش نمادی از صلح و همبستگی میان ملت‌ها بوده و میادین ورزشی مکانی برای نمایش روح انسانیت است، اما در دنیای امروز، این روحیه توسط جنگ‌ها بی‌رحمانه به خاموشی گراییده است.

در پی حملات رژیم صهیونیستی به غزه و لبنان، بیش از 450 ورزشکار، مربی و داور در رشته‌های مختلف ورزشی به شهادت رسیده‌اند. بر اساس گزارش خبرگزاری فارس این جنایت‌ها تنها به جان‌های بی‌گناه محدود نشده، بلکه بیش از 40 میلیون دلار خسارت به زیرساخت‌های ورزشی غزه و لبنان وارد شده است. باشگاه‌هایی که روزگاری محل امید و تلاش جوانان این مناطق بود، اکنون ویرانه‌هایی بیش نیستند. بیش از 40 باشگاه ورزشی به طور کامل نابود شده‌اند.

6 سالن و استادیوم بزرگ ورزشی که محل برگزاری خاطرات و پیروزی‌های بسیاری بودند، دیگر وجود ندارند. این فاجعه‌ انسانی و ورزشی، چالشی بزرگ را در برابر وجدان جهانیان قرار می‌دهد. سکوت سازمان‌های جهانی ورزشی در قبال این اتفاقات تلخ، مانند زخمی عمیق بر پیکر ورزش و جوانان آسیب‌دیده غزه و لبنان است؛ به ویژه، فدراسیون‌های جهانی و فیفا، که مدعی حفظ اصول جوانمردی و عدالت در ورزش هستند، در قبال این فجایع سنگین، واکنشی ملموس و جدی نشان نداده‌اند. آیا ارزش جان ورزشکاران و زیرساخت‌های ورزشی فلسطین و لبنان کمتر از دیگر نقاط جهان است؟

در دنیایی که تحریم‌ها و تنبیه‌های بین‌المللی به سرعت برای برخی تخلفات ورزشی اعمال می‌شود، سکوت برابر جنایت‌هایی که زیرساخت‌های ورزشی و جان انسان‌ها را هدف قرار داده است، نوعی بی‌عدالتی آشکار به نظر می‌رسد. این سکوت چه پیامی برای جوانان و ورزشکارانی دارد که آرزوهایشان زیر آوارهای جنگ مدفون شده است؟

فیفا و سایر نهادهای ورزشی باید بیش از این‌ به مسئولیت خود عمل کنند. ورزش فقط به معنای دویدن در میدان نیست؛ ورزش یک زبان جهانی برای صلح و عدالت است. حالا که این زبان با حملات بی‌رحمانه خفه شده است، وظیفه همه نهادها است که سکوت خود را بشکنند و با تحریم، حمایت خود را از ارزش‌های انسانی ورزش نشان دهند.

باید یادآور شد که تاریخ این جنایت‌ها را فراموش نخواهد کرد. خاطره 450 شهید ورزشی و جوانانی که در جست‌وجوی عدالت و امید بودند، همواره زنده خواهد ماند. ورزش، باید صدای آنها باشد و عدالت، در میدان‌های جهانی ورزش جاری شود. آیا فیفا و دیگر فدراسیون‌های ورزشی جهان، این پیام را خواهند شنید؟