قرآن کریم در آیات زیادی با کمال صراحت این مطلب را می‌گوید که منشأ فال بد، هر شومی و نحوستی که وجود دارد، خارج از وجود خود بشر نیست؛ یعنی بشر ممکن است فکر و عقیده‌اش فکر و عقیده شومی باشد؛ وقتی که فکر و عقیده‌اش سراسر خرافه و جهالت است، شومی در جهالت است. شومی جز در اخلاق فاسد در جای دیگری نیست. شومی جز در اعمال پلید در چیز دیگری نیست.
پیغمبر اکرم(ص) در کمال صراحت فرمود: «رُفِعَ عَنْ امَّتِی الطِّیرَةُ» در امت من تطیر و فال بد وجود ندارد. خود پیغمبر اکرم(ص) اشیاء را به فال نیک می‌گرفت و هرگز فال بد نمی‌زد و از فال بد منع می‌کرد. فرمود: «اذا تَطَیرْتَ فَامْضِ وَ اذا حَسَدْتَ فَلاتَبْغِ‏» هر وقت به دلت بد آمد، با آمدن چیزی دلت چرکین شد و تطیر زدی، اعتنا نکن، مخصوصاً برو. باز فرمود: «لاتُعادُوا الْایامَ فَیعادیکمْ»‏ با ایام و روزگارها اعلام دشمنی نکنید که آنگاه آنها دشمن شما می‌شوند. امام صادق(ع) فرمود: تطیر چیزی است که اگر سخت بگیری بر تو سخت می‌گیرد، چون وقتی سخت می‌گیری خودت هستی که بر خودت سخت می‌گیری و اگر سست بگیری بر تو سست می‌گیرد؛ اگر اعتنا نکنی می‌بینی چیزی نبوده است. خیلی جمله عجیبی است!
* استاد مطهری٬ پانزده گفتار، صص ۱۴۶-۱۴۵ (با تلخیص)