تعارف، تا آنجا که پاي عواطف واقعي در کار باشد و مقصود شخص ابراز عاطفه و علاقه و محبت بوده باشد، خوب و پسنديده است‌.  

زندگي اگرعاري از عواطف باشد ، خشک و بي روح است و از ادب عاطفه و محبت اين است که مکتوم نماند وبه طرف اظهار شود تا محبت او نيز جلب گردد. رسول خدا(صلی الله علیه و آله) فرمود: علاقه‌اي که ميان تو و دوستت ، هست آن را زود ظاهرساز که رشته دوستي را محکم‌تر مي کند.

 تعارف، تا آنجا که به صورت تبادل عواطف واقعي و اظهار محبت صميمي باشد خوب و مستحسن است ، اما ملت هايي که رشد اخلاقي و اجتماعي ندارند، گرفتار انواع تعارف هاي دروغين مي باشند؛ دو نفر از آنها که همراه يکديگر هستند و مي‌خواهند به اتاقي وارد شوند يا از اتاقي خارج گردند مدتي با يکديگر تعارف مي کنند در صورتي که هر کدام از آنها در دل خود از جلو افتادن ديگري ناراضي است ....

* شهید مطهری، حکمت ها و اندرزها، ص 682